W 1631 r. opat oliwski Aleksander Grabiński wystawił dokument, którego mocą wydzielony został obszar posiadłości zakonnych na Polankach, stanowiący część rozległych dóbr zakonu cystersów, odtąd te tereny mógł użytkować Jan Wagner. Nowy gospodarz wybudował tu nową rezydencję, przy której powstał również park ze stawami. Kolejnym właścicielem majątku był Michał Kallenbach, od którego z kolei dobra nabył Jan von der Linde, patrycjusz gdański. Po jego śmierci posiadłość przeszła na własność Jana Bilara, a następnie Rysszarda de Roy (w latach 60. XVII w.). Jego rodzina gospodarzyła tutaj przez blisko pół wieku. W parterowym dworze o konstrukcji szkieletowej znajdowała się obszerna sień, sala reprezentacyjna (balowa), jadalnia oraz inne pomieszczenia. Niewiele zachowało się z dawnego wyposażenia rezydencji po wojnach ze Szwedami. Ucierpiał także sam pałac, który w miejscu pierwotnej budowli wznieśli nowi gospodarze tego terenu. Na początku XVIII w. majątek dzierżawiony był przez Krystiana Schreibera, a następnie do 1730 r. przez spokrewnionego z nim Aleksandra Picarda. Kolejnymi właścicielami dworu byli: Jan Ekeln-Hülsen, a w latach 40. XVIII w. gdański kupiec IgnacyMatthy. Za jego czasów na fundamentach starego dworu wzniesiono nową, murowaną budowlę. Powstały także zabudowania gospodarcze. Relikty najbliższego otoczenia pałacu przetrwały do okresu międzywojennego. Ozdobą ogrodu była ustawiona przed gankiem grupa wykuta w kamieniu rzeźb alegorycznych dłuta znanego rzeźbiarza gdańskiego Jana Henryka Meissnera. Zespół rzeźb przedstawiał wyobrażenie czterech pór roku. W części leśnej istniał natomiast taras widokowy, a nieco niżej oranżeria pełna egzotycznych okazów roślin.
Od lat 60. XVIII w. do początku następnego wieku dwór pozostawał w rękach rodziny Friese. Obiekt został rozbudowany, zyskując formy rokokowe. Do parterowego wcześniej pałacu dobudowano piętro z ryzalitem, a całość zwieńczono dachem mansardowym. Wzniesiono także pawilon ogrodowy. Na początku XIX w. w wyniku kolejnej modernizacji majątku, dworowi nadano cechy budowli klasycystycznej. W 1827 r. majątek przejęła Generalna Dyrekcja Królewskiego Towarzystwa Handlu Morskiego. W tym samym stuleciu w dworze znajdował się przytułek dla ubogich żołnierzy, a w latach 30. XIX w. urządzono w nim schronisko dla samotnych, które funkcjonowało do końca II wojny światowej.
Po 1945 r. zabytkowy dwór przejął Skarb Państwa. Na teren majątku wprowadzono jednostkę wojskową, która adaptując istniejące obiekty na własne potrzeby dokonała wielu zmian architektonicznych, które niekorzystnie wpłynęły na wygląd dworu. W 1992 r. Dwór II przekazany został przez ówczesnego wojewodę gdańskiego Kościołowi Rzymskokatolickiemmu. Po przeprowadzonych pracach remontowych, w dworze swoją działalność rozpoczęło Centrum Ekumeniczne, którego gospodarzem jest Zakon Sióstr pod wezwaniem św. Brygidy z jego Kurią Generalną w Rzymie.
Sklep
Ogłoszenia
