W średniowiecznym Londynie, a także w hanzeatyckich miastach (do których zalicza się Gdańsk) istniała tradycja tworzenia przez kupców budowli przeznaczonych na miejsce stałych spotkań towarzyskich mieszczan zrzeszonych w bractwach bądź korporacjach cechowych. Dwory Artusowe istniały więc w wielu miastach np. w Rydze, Toruniu czy Elblągu. W Gdańsku taki obiekt powstał w poł. XIV w.
Pierwotny budynek spłonął w 1476 r. Jego gospodarzem było tutejsze Bractwo św. Jerzego. W latach 1477-1481 dwór został odbudowany. Jednak dopiero w poł. XVI w. zyskał swój ostateczny kształt architektoniczny. Pod koniec XV w. Bractwo św. Jerzego wybudowało przy Bramie Długoulicznej (dziś stoi na jej miejscu Złota Brama) swoją nową siedzibę. Od tego czasu Dworem Artusa zarządzały różne bractwa kupieckie: św. Krzysztofa, św. Rajnolda, Trzech Króli. W 1742 r. nastąpiła zmiana charakteru Dworu Artusa. Powstała w nim wówczas giełda zbożowa.
W 1945 r. w wyniku wojny dwór uległ znacznemu zniszczeniu. Spłonął dach i runęło aż 75% sklepień wraz z granitowymi filarami. Poważnie ucierpiały również ściany oraz piękna fasada. W latach 1948-1952 przywracano budowli jej historyczny kształt. Obecnie w Dworze Artusa znajduje się oddział Muzeum Historycznego Miasta Gdańska.
