6 września 1944 r. PKWN wydało tzw. „Dekret o reformie rolnej”. Na jego podstawie pozbawiono majątków wszystkich właścicieli ziemskich w Polsce. Majątki zostały rozparcelowane i oddane w użytek chłopom. Średnio jedno gospodarstwo chłopskie otrzymywało 3 hektary ziemi. Przeprowadzenie reformy rolnej miało spełnić rolę polityczną, a nie ekonomiczną czy społeczną. Dążono do zniszczenia ziemiaństwa polskiego. Komuniści dążyli do zlikwidowania ziemiaństwa jako największego wroga, ponieważ stanowiło zagrożenie dla systemu komunistycznego oraz dla kultury. Zniszczony został dorobek wielu pokoleń polskiej inteligencji. Najstarsze polskie rody zostały wyrzucone ze swojej ojcowizny.

Nie poprzestano jednak na wyrzuceniu właścicieli z ich majątków. Dwory i pałace jako świadectwo dawnej kultury wciąż oddziaływały na lokalną wyobraźnię. Dlatego też celowo godzono się na plądrowanie i dewastacje obiektów rezydencjalnych.  W dawnych majątkach rozpoczęto tworzenie, tzw. PGR-ów.

Państwowe Gospodarstwa Rolne (PGR) tworzono przede wszystkim na Ziemiach Odzyskanych. Były to tereny zniszczone po wojnie i opuszczone przez ludność niemiecką, którą przesiedlano do alianckich stref okupacyjnych utworzonych na terenie Niemiec. Obszary te, były pozbawione jakiegokolwiek nadzoru i charakteryzowały się małym zaludnieniem oraz brakiem uregulowań własności prywatnej. Okazały się więc podatne na przeprowadzenie reformy rolnej. Ustanowienie PGR-ów na dawnych wschodnich ziemiach III Rzeszy miało zatem charakter kolonizacyjny i było sposobem na zagospodarowanie odłogów ziem poniemieckich.

Dwory i pałace stały się natomiast siedzibami, np. Stacji Hodowli Roślin. Tworzono w nich również mieszkania dla pracowników gospodarstw czy biura, co sprawiało iż cały ich wewnętrzny układ ulegał całkowitym zmianom. Niszczono wiele elementów wystroju architektonicznego, rozbierano piece, kominki, wyrywano boazerię czy balustrady schodów. Na przykład w dworze w Przebendowie sala balowa posłużyła jako magazyn ziemniaków. Obiekty, które nie nadawały się już do remontu, były rozbierane bądź też same ulegały zawaleniu. W okresie PRL-u zniszczona została większość polskich i niemieckich dworów, pozbawiając nas istotnej części dziedzictwa kulturowego.

Po upadku PGR-ów i odrodzeniu się wolnej Polski w 1989 r. duża część obiektów rezydencjalnych przechodziła na własność prywatną, co niestety częściowo równało się z ich dalszą dewastacją, a nawet całkowitym zniszczeniem.

Pozostawione same sobie, bez przeprowadzanych koniecznych remontów, dwory i pałace popadały w coraz to większą ruinę. Właściciele często nie radzili sobie ze swoimi nowo nabytymi obiektami. Nie starczało im pieniędzy na remonty, przeceniali swoje siły w próbie rewitalizacji budynków co prowadziło do ich pustoszenia i w dalszej części plądrowania i dewastowania przez okoliczną ludność.

Przez 40 lat panującego w naszym kraju komunizmu stan omawianych obiektów ulegał bardzo dużym zmianom. Dewastacja i późniejsze bezmyślne gospodarowanie w dworach i pałacach przez władze komunistyczne oraz przez nowych prywatnych właścicieli, doprowadziły do upadku wielu pomorskich zabytków. 

Powyższy tekst jest cytatem z pracy magisterskiej pt. "Historyczne rezydencje powiatu wejherowskiego - krajobraz kulturowy i narracje"  (autor: Nina Herzberg-Zielezińska).

W całym swoim ponad 30-letnim okresie pracy działał na rzecz rozwoju turystyki oraz kultury Kaszub, tworząc autorski projekt „Szlak dworów i pałaców Północnych Kaszub”.

W 2006 roku wydał pierwszą publikację na ten temat, kolejne również związane były z tą tematyką (Dziedzictwo kulturowe Północnych Kaszub, Atlas turystyczny Kaszub Północnych, Rowerem na szlaku dworów i pałaców Północnych Kaszub, Dwory i pałace Północnych Kaszub 2017).
Był inicjatorem i realizatorem postawienia wielu tablic informacyjnych dotyczących tego szlaku, zaś jako przewodnik często realizuje wycieczki po wybranych obiektach (autokarowe a także rowerowe).

Posiada doświadczenie w wydawaniu książek, folderów promocyjnych, map, kalendarzy, ulotek oraz tablic informacyjnych, a także w realizacji wystaw, zwłaszcza fotograficznych. Jest autorem tryptyku o dworach i pałacach powiatów : puckiego, wejherowskiego oraz lęborskiego.
W 2018 roku uzyskał stypendium Marszałka Województwa Pomorskiego opracowując temat „Dwory i pałace powiatu wejherowskiego. Historia i architektura.” Podobne stypendium otrzymał i zrealizował w 2022 roku na temat powiatu lęborskiego. W bieżącym roku otrzymał trzecie już stypendium Marszałka na opracowanie dworów powiatu puckiego.
Jako Społeczny Opiekun Zabytków często wizytujący obiekty w terenie, współpracuje z pracownikami Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków oraz Narodowego Instytutu Dziedzictwa.

Przez ostatnie 4 lata pracował dla Stowarzyszenia Turystycznego Kaszuby Północne, jako koordynator projektu unijnego „Dwory Południowego Bałtyku”. Dzięki jego staraniom powołano do życia „Pomerania Manors” Stowarzyszenie Właścicieli Pałaców i Dworów, którego jest członkiem wspierającym. Za swoją społeczną działalność został nagrodzony w 2022 roku nagrodą „Róży Północy” przyznawaną przez Powiat Wejherowski. Przewodniczący Powiatowej Rady Działalności Pożytku Publicznego w Wejherowie czwartej kadencji.

Zabytki o utraconych wartościach to w województwie 42 obiekty. Najwięcej zabytków o utraconych wartościach to obiekty rezydencjonalne (7). Są to najczęściej pałace lub dwory od wielu lat pozbawione użytkownika, systematycznie dewastowane i niszczejące, najczęściej znajdujące się w stanie zaawansowanej ruiny lub zachowane szczątkowo (Arklity, Jarnołtowo, Markowo, Prosna dwory i pałace w Jarnołtowie, Ostrowinie i Sasinach (pow. ostródzki).

Wśród zabytków zagrożonych znajdują się obiekty zróżnicowane pod względem funkcji bądź czasu powstania. Należą do nich zarówno obiekty z okresu średniowiecza (fragmenty murów obronnych w Górowie Iławeckim, kościół w Borkach, zamek w Pieniężnie), czasów nowożytnych (kaplica rodowa Groebenów przy kościele w Łabędniku, pałac w Bęsi), jak i XIXi XX-wieczne (linia kolejowa Węgorzewo – Kętrzyn, pałac w Budwitach, wieże obronne w Samborowie). Są to również duże zespoły rezydencjonalno-parkowe (Gładysze, Słobity, Sztynort).

Warto zauważyć, że w przypadku niektórych obiektów ich przetrwanie, a także możliwości prac konserwatorskich stoją pod znakiem zapytania. Są to obiekty znajdujące się w stanie tak
daleko posuniętej ruiny, że ich remont sprowadzałby się do rekonstrukcji prawie całego obiektu (pałac w Prośnie, pow. kętrzyński, pałac w Arklitach). Są takie, które mogą nie przetrwać kilku najbliższych lat (stajnia i kuźnia w Drogoszach, pałac w Silginach – pow. kętrzyński) lub już się zawaliły (Reszel, ul. Rynek 33).

Jednym z największych problemów w regionie jest zachowanie i utrzymanie w dobrym stanie dużych zespołów rezydencjonalnych, w skład których wchodzą pałace lub dwory, folwarki i komponowana zieleń. Jest to przedsięwzięcie wymagające dużych nakładów finansowych, ale też właściwej koncepcji funkcjonowania obiektu. Trzeba podkreślić, że właśnie te obiekty należą do najbardziej zagrożonych, stanowią też najwyższy odsetek obiektów o utraconych wartościach. Z pewnością pozytywnym zjawiskiem jest fakt, że można dla nich – w przeciwieństwie do opuszczonych cmentarzy ewangelickich, również licznej grupy zagrożonych obiektów zabytkowych – znaleźć funkcję użytkową. Jednak zarówno problemy adaptacyjne, jak i uwarunkowania finansowe (remont, jak też późniejsze utrzymanie obiektu) stanowią poważną przeszkodę w realizacji takich przedsięwzięć.

Dość często jest też spotykana sytuacja, w której kolejno niszczeją obiekty wpisywane w zespołach, gdzie część zespołu jeszcze istnieje, część już nie (Gładysze, Ponary, Słobity, zespół pałacowy i parkowy) i nie dokonuje się procedury skreśleń poszczególnych elementów. W grupie zabytków, które są wpisane do rejestru, a nie istnieją, są przede wszystkim pałace i dwory, budynki folwarczne, domy mieszkalne i budynki gospodarcze. Wśród obiektów podzielonych na grupy ze względu na stan własności, najwięcej zabytków, które są wpisane do rejestru zabytków, a nie istnieją należało do właścicieli prywatnych (52 obiekty).

Fragmenty tekstu pochodzą z Raportu o stanie zachowania zabytków nieruchomych w województwie warmińsko-mazurskim. Zabytki wpisane do rejestru zabytków (księgi rejestru A i C), wyd. Narodowy Instytut Dziedzictwa, Warszawa 2017.