Pierwsze wzmianki o wsi pochodzą z 1224 roku. Wtedy wieś wchodziła w skład kasztelanii chmieleńskiej. W 1365 roku wieś nadał na prawie chełmiński Wielki Mistrz Krzyżacki Winryk von Kniprode Piotrowi z Rusocina. W kolejnych latach (XVI wiek) trafiła do rodziny Bellowów, której członkowie używają także nazwiska - Sulęccy. W latach 1585-1751 Sulęczyno należało do rodu Heidensteinów. Była to bardzo zasłużona rodzina dla Królestwa Polskiego. Protoplasta sulęczyńskiej gałęzi rodu - Reinhold Heidenstein - był prawnikiem, historykiem Pomorza i sekretarzem króla Stefana Batorego. Reinhold Heidenstein był fundatorem i budowniczym w latach 1614-1616 pierwszego drewnianego kościoła w Sulęczynie, poświęconego 23 IV 1616 roku przez sufragana włocławskiego Franciszka Łąckiego. Heidenstein spowodował też, że dzięki fundacjom na rzecz kościoła, utworzono od roku 1640 w Sulęczynie samodzielną parafię (dotychczas należała do Parchowa). Reinhold przeszedł do historii jako autor kroniki wyprawy wspomnianego władcy polskiego przeciw Moskwie.
Kolejnymi właścicielami majątku w Sulęczynie byli Dorposzowie-Dorpowscy, a od 1766 roku Łaszewscy. Podobno była to rodzina, która żyła ponad stan i była bezlitosna w ściąganiu należności od miejscowego chłopstwa. Ród ten popadł w długi karciane i był zmuszony do odsprzedania majątku państwu. Ostatnim prywatnym właścicielem Sulęczyna z rodu Łaszewskich był Kazimierz Zelberschwecht von Łaszewski, wzmiankowany w 1891 roku. W 1903 roku Sulęczyno należało do Łaszewskiego już tylko w połowie, druga połowa należała do nadleśnictwa. Wkrótce cały majątek przeszedł na własność nadleśnictwa i aż do zakończenia się II wojny światowej była tu jego siedziba.
