Poganice to stare lenno rodu von Grumbkow. Pierwsze wzmianki o wsi pochodzą z 1451 r., z czasów panowania księcia pomorskiego Eryka. Potwierdzenie przynależności Poganic do rodu von Grumbkow zawarte zostało jeszcze w spisach dóbr z: 1554, 1575, 1608, 1618 i 1621 r.
W XVII w. majątek na krótko przeszedł na własność rodziny von Pirch. Na dłużej w ich posiadaniu znalazł się dopiero w XVIII w. W 1693 r. po śmierci Joachima Ernsta von Grumbkow, majątek odziedziczył jego syn – Filip Otto von Grumbkow. Ten z kolei w 1706 r. sprzedał je Clausowi Curthowi (Curtowi) von Pirch za 3000 talarów.
W 1717 r. jako właściciela nadal wymienia się Clausa Curtha von Pirch. W tym czasie w majątku zamieszkiwało osiem rodzin chłopskich. W 1804 r. kolejnym właścicielem był Hans Felix von Pirch.
W 1825 r. Poganice przeszły na własność rodziny Rieck, a później Rieck-Eggebert.
W 1854 r. Alexander Post ożenił się z wdową po Hermanie Rieck, Elisą. Po jej śmierci majątek przeszedł na własność syna Elisy z pierwszego małżeństwa, Ericha Rieck-Eggebert. Po jego śmierci w 1931 r. wieś odziedziczył jego syn, również Erich.
Erich Rieck-Eggebert senior podjął się przebudowy i rozbudowy całego założenia dworskiego. Pałac został wybudowany ok. 1906 r. Podobno data ta widniała na chorągiewce wieży. Pałac został wybudowany w formie eklektycznej wilii podmiejskiej. Fragmenty architektoniczne pałacu nawiązują do budownictwa szachulcowego. Erich Rieck-Eggebert założył także park krajobrazowy, który w naturalny sposób łączył się z lasem.
Po zakończeniu II wojny światowej przez dwa lata w pałacu stacjonowały wojska radzieckie. Na szczęście oszczędzili pałac. W 1947 r. majątek przejął PGR. W pałacu mieściły się biura Zakładu Rolnego oraz mieszkania pracowników. Lasy, które do 1945 r. wchodził w skład zespołu folwarcznego przejęło Nadleśnictwo w Łupawie. Na początku lat 70-tych w pałacowych pomieszczeniach można było podziwiać ostatnie elementy dawnego wystroju. Na parterze znajdowała się sala balowa. Z czasem wszystkie elementy zaczęły znikać w tajemniczych okolicznościach. Drewnie elementy zostały pomalowane farbą olejną w brązowym i beżowym kolorze. W latach 80-tych w pałacu mieściły się biura Przedsiębiorstwa Remontowo-Budowlanego. Dzięki temu obiekt był w miarę potrzeb remontowany.
Dnia 27 lipca 1992 r. majątek przejęła Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa. Nastąpiła likwidacja zakładu. Mieszkańcy opuścili pałac, który zaczął popadać w ruinę. Jednak to nie czas wpłynął na zrujnowanie pałacu, a ludzie. Sukcesywnie zaczęto wyrywać instalację wodno-kanalizacyjną i elektryczną. Zrywano także podłogi i terakotę. Pałac został częściowo pozbawiony drzwi oraz okien jak i dachu. To wszystko sprawiło, że pałac zaczął coraz bardziej niszczeć. Ze względów bezpieczeństwa w planie było jego zburzenie. Sytuacja zmieniła się w 2001 r., kiedy pałac kupiła Pani Lucyna Dziecielska, która prowadziła w Wejherowie i na terenie Niemiec Biuro Podróży oraz Przedsiębiorstwo Transportowe. Pani Lucyna dla ratowania zabytku poświęciła cały swój majątek. Pałac nazwała „Monbijou” (w języku francuskich słowo to oznacza klejnot). W pałacu na drugim piętrze mieściły się apartamenty dla gości. Niestety obecnie pałac wystawiony jest na sprzedaż.
Sklep
Ogłoszenia
