W I poł. XVII w. posiadłość należała, zgodnie z zasadami emfiteuzy, do Simona Schlepa. W 1654 r. była własnością rodziny Engelke. Istniał tam wówczas parterowy budynek dworski o konstrukcji szkieletowej, przy nim zaś założenie ogrodowe.

Niegdyś istniały trzy pałace opackie, jednak zachowały się tylko dwa - stary i nowy. Starsza część - gotycka, położona jest prostopadle do pałacu XVIII-wiecznego. Liczne źródła wskazują, iż ten obiekt zawiera w sobie cząstkę domu mającego wedle tradycji.

Dwór Młyna X w Gdańsku znajdujący się przy ul. Kwietnej, jest dziś niestety jedną z najbardziej zaniedbanych budowli dworskich w rejonie Potoku Oliwskiego. Leży nieco na zachód od głównego traktu.

Dzieje tego obiektu sięgają połowy XVI w. Wtedy posiadłość zaczął dzierżawić Mikołaj Cambier. Wzniósł on niewielki, murowany pałac oraz urządził okazały ogród ze stawami. Wkrótce po budowie obiektu zaczęto go nazywać Jutrzenką.

Dwór znajdujący się przy ulicy Opackiej 12, został wybudowany z inicjatywy opata Jacka Rybińskiego ok. 1760 r. Pierwotnie był to dom przeznaczony dla ogrodnika Kazimierza Dębińskiego, który zaprojektował m.in. północno-zachodnią część parku.

Podobno dzieje dworu IV sięgają 1626 r., kiedy gospodarzem był gdańszczanin Jan Morgenroth pełniący godność rajcy Starego Miasta. Jednak z ustaleń Marcina Gawlińskiego wynika, iż przywilej wydany przez opata oliwskiego.

Dwór Młyniska znajduje się w rejonie tzw. Zielonego Trójkąta. Sama nazwa może wskazywać na to, iż w dolnym biegu rzeki Strzyży wpadającej do Martwej Wisły, istnieć musiały niegdyś młyny. Najprawdopodobniej już w czasach krzyżackich istniała tu osada.

W średniowiecznym Londynie, a także w hanzeatyckich miastach (do których zalicza się Gdańsk) istniała tradycja tworzenia przez kupców budowli przeznaczonych na miejsce stałych spotkań towarzyskich mieszczan zrzeszonych w bractwach.

Historia terenu zajmowanego dziś przez AWFiS sięga okresu średniowiecza. W 1188 r. Opactwo Cysterskie otrzymało te ziemie w darze od księcia pomorskiego Sambora I.

W XVI w. posiadaczem posiadłości, która znajdowała się w dolinie Ernstall (nazwa przedwojenna) był Johan Kinghammer. Część majątku (tzw. Jezuickie Ogrody) wykupił w 1611 r. Jacob Schwabe.

Niegdyś istniały trzy pałace opackie, jednak zachowały się tylko dwa - stary i nowy. Starsza część - gotycka, położona jest prostopadle do pałacu XVIII-wiecznego.