Niezwykle sugestywna kreacja, której barokowa plastyczność i klasycystyczna szlachetność splatają się w dzieło wyabstrahowanej epoki sasko-stanisławowskiej.

Zeńbok wspomniany w 1422 roku. W 1567 roku własność Pawła Kosobuckiego, kasztelana liwskiego.

Zawady około 1377 roku były zapewne własnością kasztelana wizkiego Sławca, w XVII wieku Karskich, w XVIII wieku Walickich.

Stodołowaty drewniany dwór parterowy, wzniesiony zapewne w końcu XVIII wieku i być może w późniejszym czasie rozbudowany.

W końcu XVIII wieku własność Oborskich, w drugiej połowie XIX wieku Podczaskich, w XX wieku i aż do końca Sędzimirów, w tym w 1905, 1909 i w końcu lat dwudziestych Stanisława Sędzimira.

W końcu XVIII wieku miejscowość należała do Mostowskich. W XX wieku w rękach Jaroszewskich.

W 1909 roku właścicielem Zągot był Ignacy Gładysz, a w końcu lat dwudziestych XX wieku Witold Krzętowski. Majątek liczył wówczas 312 hektarów.

W XX wieku własność Bobrowskich, w tym w 1913 roku Józefa Bobrowskiego, a od 1914 roku wdowy po nim Janiny z Wolskich Bobrowskiej.

Miejscowość wspomniana przez Długosza w Rocznikach, czyli kronikach sławnego Królestwa Polskiego. Niegdyś własność Duninów Zbożeńskich.

Niegdyś Zielonki, wzmiankowane już w XV wieku. W XVI wieku własność Zielińskich, w XVIII wieku kanclerza wielkiego koronnego, ordynata Andrzeja Zamoyskiego.

W końcu XVIII wieku Zegrzynek zapewne należał do Cieleckich, Stępowskich i Wysłouchów. Od 1880 roku i w wieku XX w rękach Szaniawskich.

Wieś znana przynajmniej od XVI wieku. Wówczas stanowiła cząstkową własność m.in. Czerniewskich i Izbieńskich.