Za czasów Zakonu Opalino należało do punków obszaru puckiego funkcjonujących na polskich prawach. W roku 1425 otrzymało prawo chełmińskie i zostało nadane zasłużonemu dla Zakonu zarządcy Matkzemu przez komtura gdańskiego Konrada von Baldersheim. W 1590 roku właścicielem udziału w tej miejscowości został członek rodziny von Kolkowów. Kolejno w 1642 roku prawa do Opalina mają rodziny Kolkowskich oraz Chinowskich. W 1691 roku posiadaczem tych ziem został Paul Chinowski, który odsprzedał je gdańskiemu kupcowi Westfalowi. W 1716 roku jako właściciela wymieniano Oppalńskiego. W 1730 roku natomiast osiadła tutaj rodzina von Dzięcielskich, a później von Kolkowskich. Według Puckiej księgi dekanalnej w 1776 roku Opalino było podzielone na sześć odrębnych majątków, których właścicielami byli: Michael Zelewski, Panski I i II, Michael Dombrowski, Christof Brzozowski oraz wdowa Dombrowska. W 1789 roku było już tylko czterech właścicieli. Następnie doszło do połączenia wszystkich majątków, które znalazły się w rękach pana von Rybinskiego, po którym z kolei przyszła rodzina von Zantihirów. W latach 1832-1876 właścicielką dóbr była pani majorowa von Zanithir, po 1836 roku przez długi czas panowała tutaj rodzina Strehlke, a w międzyczasie pojawia się jako zarządca Hering (1886 rok). Od 1886 majątek należał do Ernesta Strehlke. Opalino należało do rodziny Strehlke do końca II wojny światowej.
Dwór, który znajdował się w Opalinie spłonął w 1999 roku. W 2006 roku został zrównany z ziemią.
