Pierwsze wzmianki o Lisewie poznajemy już w XV w. Właścicielami wsi była wtedy szlachecka rodzina Lisewskich. Majątek został ustanowiony na prawie polskim. W 1575 r. majątek został podzielony między dwoma rodzinami – Dzięcielskimi i Jackowskimi. Dzięcielscy prowadzili hulaszczy tryb życia, dlatego w niedługim czasie sprzedali swoją część majątku. Z kolei rodzina Jackowskich pozostawała w Lisewie do drugiej połowy XVIII w. W tamtym czasie powstał zespół dworsko-parkowy. Ród Jackowskich był bardzo zamożny. W 1605 r. kupili oni Przebendowo, a trzy lata później połączyli Lisewo i pobliskie Jęczewo w jeden majątek. Jeden z Jackowskich zakochał się w miejscowej dziewczynie. Sprzedał on cały majątek i uciekł z nią w głąb kraju. Nowym właścicielem w 1704 r. został Dergumir Bartnisch (Bartusz), mieszczanin z Lęborka. Jednak ich córki chciały wyjechać do Krakowa, dlatego w 1784 r. opuścili lisewski majątek. Nowym nabywcą został baron Johann Georg Bernhard von Wendenberg. Kochając mocno swoją córkę, chciał pokazać jej cały świat. Stąd decyzja o wyjeździe rodziny Wendenbergów, którzy sprzedali majątek za 38 tysięcy talarów. Właścicielem został wtedy kapitan Karl Adam Franz von Breitenbach. Przegrał on jednak w kości sporą część majątku, a resztę w 1804 r. odsprzedał radcy Witebe. Ten z kolei po 50-leciu gospodarowania w Lisewie sprzedał go za 25 tysięcy talarów Johannowi Gotliebowi Eduardowi Zielce. Zastawił on jednak cały swój majątek i w 1880 r. przejął go Bank Kredytowy Boden. W 1883 r. Alfon Amorti nabył majątek. Jednak już po sześciu latach zakochał się w pewnej wdowie z Kostkowa. Uciekli oni razem przed miejscowymi plotkami. Kolejnym właścicielem został Robert Hermann, a w 1893 r. odsprzedał on dobra po odkryciu faktu przez okoliczną ludność, że odwiedzał wiele panienek i każdą z nim prosił o rękę. Nowym właścicielem został Heinrich Gumz. On również się zakochał w miejscowej dziewczynie i prędko z nią ożenił. Tym ożenkiem zyskał sobie szacunek wśród miejscowych, ponieważ dziewczyna była sierotą, bez posagu. Ich sielskie życie przerwał pożarł, który wybuchł w majątku w 1907 r. Wielkie szkody na szczęście nie dotknęły dworu. W latach 20-tych dobra lisewskie wraz z dworem nabył Kranthig (Kranzig). Gospodarzył on w majątku do 1945 r. Wtedy zginął on u boku brata w działaniach wojennych. Jego inicjały z datą 1936 znajdują się na szczycie jednego z budynków.
Po zakończeniu II wojny światowej majątek przekształcono w PGR. Trwało to do 1946 r. Obecnie dwór znajduje się w rękach prywatnych właścicieli. Mieści się w nim hotel i restauracja.
Sklep
Ogłoszenia
