Do połowy XIX w. majątek Świechów wchodził w skład dóbr oporowskich i należał kolejno do Oporowskich, Sołłohubów, Korzeniewskich, Pociejów, Oborskich, a od 1837 r. do Tomasza Orsettiego.
Początki Soboty wiążą się z zachowanym grodziskiem stożkowatym, położonym w dolinie Bzury. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1250 r. Wtedy to książę kujawski i łęczycki, Kazimierz pozwolił osadzić na prawie niemieckim Sobocką Wieś.
Steinertowie to jedna z najstarszych rodzin fabrykanckich w Łodzi. W 1829 r. Karol Gottlob Steinert wraz z synem Karolem Gottliebem juniorem, przybyli tu z Chemnitz w Saksonii.
Na początku XVII w. Janowice należały do Macieja Łubnickiego. W 1804 r. Balbina z Czarneckich Ostrowska sprzedała je Leonowi Bagińskiemu. Gdy ten zmarł w 1817 r. odziedziczyła je jego córka, Benigna Sztembarthowa.
Pod koniec XVIII w. Szczyt był własnością Kazimierza Podczaskiego. W 1799 r. kupił go Jan Łojewski. W 1809 r. majątek podzielono między Józefa Dąbrowskiego, Feliksa Jastrzębskiego i Anielę z Podczaskich Żwanową.
O Goślubiu możemy przeczytać już w dokumentach z XIV w. – w 1335 r. Wawrzyniec Laurencius na podstawie przywilejów i świadków, udowodnił przed księciem łęczyckim, Władysławem, że Pawłowi, kasztelanowi łęczyckiemu, nie przysługuje prawo rycerskie we wsi Goślub.
W średniowieczu Orenice były własnością rycerską, na co dowodem jest istnienie grodziska stożkowatego, a od XIV w. własnością szlachecką. Majątkiem zarządzała drobna szlachta, m.in. Mikołaj Pasek, Jakub Rogalski, Kasper Wolski.
U schyłku XVIII w. Ruszki należały do Pawła Elżanowskiego. Ożenił się on z Kunegundą Łęcką herbu Sariusz i miał z nią syna Wincentego. Wincenty odziedziczył po ojcu majątek w Ruszkach.
Pierwsza wzmianka o Borowie pochodzi z 1386 r. Od poł. XIX w. do 1945 r. majątek należał do rodziny Grabskich. Pierwszym jego właścicielem z tej rodziny był Feliks Grabski, którego dziadek utracił swój majątek szlachecki.