Na przełomie XVIII i XIX w. Witów należał do Ildefonsa Gąsiorowskiego. Zmarł on w 1811 r., a majątek przejęła jego córka Wiktoria, żona Marcina Daniszewskiego. Gdy zmarła w 1828 r. Witów odziedziczył jej mąż i syn Józef.
Pod koniec XVIII w. majątek Wychny był własnością Jacka Wieszczyckiego starszego wojskiego ziemi gostynińskiej. Odziedziczyła go jego córka, Brygida, która wyszła za mąż za Antoniego Łąckiego komornika ziemi łęczyckiej.
Cygany należały do rodziny Cygańskich herbu Prus I. Protoplastą rodu był Jan Olszowski-Cygański, który w 1448 r. ożenił się z Kachną Warszycką i zamieszkał w jej folwarku Cygany. Syn Jana, Paweł Cygański, był pisarzem grodzkim łęczyckim.
Na początku XIX w. Franki były własnością Stanisława Jaksy Dobka, a później jego syna – Pawła Dobka radcy powiatu orłowskiego. Ten zapisał je w spadku Agnieszce z Dobków Pruszkowskiej żonie Franciszka Pruszkowskiego.
Do 1799 r. Bielice należały do Antoniego Brochockiego – szambelana JKM, kawalera Orderu św. Stanisława, od którego odkupił je Florian Bardziński – podczaszy, sędzia pokoju powiatu orłowskiego.
Pierwsze wzmianki o Miłonicach pochodzą z XIII w. Od XV do XVIII w. Miłonice należały do rodziny Miłońskich. Najbardziej znanymi jej przedstawicielami byli: Piotr – podstoli łęczycki, Mikołaj – podczaszy i stolnik łęczycki, Władysław – podstoli i cześnik łęczycki, Jan – kanclerz kapituły gnieźnieńskiej i Władysław – arcybiskup.
Na przełomie XVIII i XIX w. Jankowice były własnością kilku rodzin szlacheckich: Stanisława i Pawła Dobków, Wojciecha Kossowskiego, Rocha Kossowskiego i innych. Wszystkie części kupił i połączył w 1819 r. Józef Kretkowski, starościc przedecki.
Przed 1791 r. Skłóty były własnością Jana Chełstowskiego i Antoniego Grabskiego. Ci sprzedali go Stanisławowi Morzkowskiemu. Część majątku (Skłóty B) kupił Stanisław Jaksa Dobek. Po jego śmierci odziedziczyły go dzieci.
Krośniewice do 1864 r., w którym zostały uwłaszczone, były miastem prywatnym zależnym od dziedzica, posiadającym jednak własny samorząd. Od II poł. XV w. do poł. XVIII w. były własnością rodu Szczawińskich herbu Prawdzic.