W 1374 roku wieś lokowana była na prawie niemieckim. Cztery lata później komtur gdański Walpold von Bassenheim wystawił dokument nadający czcigodnemu Vicke cztery z czterdziestu łanów wioski.

O dworku w Rumi zachowało się niewiele wzmianek historycznych. Jego historia od początku ściśle wiąże się z kuźnicą rumską. Najstarsze dokumenty wykazują, że już w drugiej połowie XVI w. znajdowały się tu obiekty wodne.

W 1382 roku wieś lokowana była przez Krzyżaków na prawie niemieckim jako własność państwowa.

Pierwsza wzmianka o wsi Rybno pochodzi z 1382 r. W tym roku, dokładnie 11 listopada, komtur gdański Walpot von Bassenheim nadał wiernemu Pantkenowi Marcenowiczowi wieś Rybno na prawie chełmińskim.

Osowo Lęborskie jest starą wsią szlachecką. Było ono gniazdem rodowym rodu von Wussow (Ossowscy). Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1360 roku. W 1784 roku właścicielką Osowa była baronowa von der Gaitz.

Perlino w 1337 r. posiadało prawo pomorsko-polskie. W 1457 r. wieś otrzymali trzej kuzynowie Perłowscy od ks. Eryka dok. na Tessin, Perlow i Milchow. Bogusław X potwierdził w 1514 r. dobra Antoniemu Perlow.

Początki wsi Oskowo sięgają XIV wieku. W akcie granicznym z 1313 roku sporządzonym przez margrabię Waldemara określono granicę pomiędzy państwem krzyżackim a państwem pomorskim.

Pierwsze wzmianki o Lisewie poznajemy już w XV w. Właścicielami wsi była wtedy szlachecka rodzina Lisewskich. Majątek został ustanowiony na prawie polskim. W 1575 r. majątek został podzielony.

Maszewo po raz pierwszy jest wymieniane w wykazie powinności wojskowych z okresu 1400-1406. Na podstawie dokumentu wiemy, że miejscowość miała wystawić jednego służebnego na rzecz Zakonu.

W 1364 r. mistrz Zakonu Krzyżackiego Winryk von Kniprode nadał wieś Szczepanowi von Blandzekow. Gniewino (niem. Gnewin) w 1476 r. otrzymały pp. cysterki z pobliskiego Żarnowca od Marcina Roppke.

Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z aktu nadania (1362 roku) przez Winrycha von Kniprode, Wielkiego Mistrza Zakonu Krzyżackiego na prawie magdeburskim czterem osobom.

Dwór już nie istnieje. Po zabudowaniach gospodarczych pozostała jedynie obora i stodoła.