Damnica wzmiankowana jest po raz pierwszy w 1407 r. Pierwszymi właścicielami dóbr damnickich byli pomorscy feudałowie von Stojentin. W 1469 r. bracia Klaus i Lorenz von Stojentin otrzymali nadanie od księcia Eryka.

Pierwsza wzmianka o Godętowie pochodzi z 1284 roku. Wtedy książę pomorski Mściwój (Mestwin) nadał wieś Bożejowi, synowi Witka. Otrzymał on te ziemie pośmiertnie, za zasługi w boju.

Wieś Nowęcin została założona przez wielkiego mistrza krzyżackiego Winrycha von Kniprode. W 1373 roku nadał ją dzierżawcy Łeby – Dytrychowi von Wejherowi. Dnia 15 września 1447 roku w Łebie pożar strawił pałac.

Słuszewo figuruje w rolniczej księdze adresowej z 1939 roku jako majątek. Najstarszym znanym rodem właścicieli byli von Pasken. Już od najdawniejszych czasów w Słuszewie gospodarowało kilka rodzin.

Wejherowo zostało założone w pierwszej połowie XVII wieku przez Jakuba Weihera (Wejhera). W 1643 roku za zgodą króla Weiher wydał statut dla miasta. Jan Kazimierz nadał w 1650 roku miastu prawo chełmińskie.

Salino to wieś, która zaliczana jest do najdawniejszych osad kasztelanii białogardzkiej, późniejszej Ziemi Lęborskiej. Po raz pierwszy wymieniane jest już w XII wieku.

W XVI w. Wódka była najprawdopodobniej małą osadą folwarczną otoczoną podmokłymi łąkami oraz lasami. W 1658 r. nabył ją na zasadzie zastawu Bonin Sulicki. Po 46 latach, jego spadkobiercy sprzedali wódkę.

Kiedyś występowało pod nazwą Małe Mierzyno (Klein Mersin). Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1392 roku. W tym czasie dwóch mieszkańców Jerogniew i Nikusz złożyli przysięgę wierności.

Pierwsza wzmianka o Wielistowie (Felstow, Velischtow) pochodzi z 1437 roku i określa go jako wolny, kaszubski majątek rycerski. W 1493 r. w przywileju lennym majątek figuruje jako własność rodu von Feldstan.

Pierwsze wzmianki o majątku Chynowie pochodzą z 1383 roku. Przez kilka wieku był własnością rodu von Chinow. W XVIII wieku kolejnymi właścicielami byli: ród von Prebendow, von Brandt, von Jatzkow i von Rexin.

W I poł. XV w. wieś występowała na prawie polskim i płaciła podatek w naturze, ponadto miała obowiązek dostarczania panu przewodnika przez swoje ziemie. Pierwsza wzmianka o Paraszynie datowana jest na 1437 r.

W XIV wieku w zapisach ksiąg lęborskiego sądu rejonowego Peter von Sterbenin widnieje jako ukarany karą pieniężną w wysokości jednej marki za niewywiązanie się w terminie ze swoich obowiązków.