W roku 1514 majątek należał do rodu von Weiher. Następnie w 1781 roku przejęła go rodzina von Somnitz. Bogislaw von Somnitz pozostał w majątku. Żonę i córkę zdążył wyprawić na Zachód.

Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1285 r. i dotyczy nazwy Clenin. Ostatni polski właściciel to niejaki Ustarbowski (1835-38). Od 1838 r. do 1945 r. majątek rozwijał się pod zarządem rodu von Grass.

Za czasów Zakonu Opalino należało do punków obszaru puckiego funkcjonujących na polskich prawach. W roku 1425 otrzymało prawo chełmińskie i zostało nadane zasłużonemu dla Zakonu zarządcy Matkzemu.

Po raz pierwszy wzmianka o Kosakowie pojawia się w 1224 r. roku jako jedna z posiadłości oliwskich. Przechodziła ona z rąk klasztoru norbertanek w Żukowie do rąk klasztoru cystersów w Oliwie.

Zapis nazwy tej miejscowości w niemieckich dokumentach ulegał licznym zmianom: Stechzin, Ziechotzin, Zechenczyn, Czegenczyn, Czechoczin, Ciechoczyn czy Ciechocino.

Majątek Unieszynko był podzielony na cztery części (A, B, C i D). Do jego właścicieli należały rodziny: Grubbe (Grubbowie), Plochen, Plochnitz (Płochniccy) oraz Bialk (Białkowie).

Bychowo przez 400 lat był własnością rodu von Bychow. O jednym z pierwszych członków tego rodu informują dokumenty z 1377 roku – rozstrzygnął wtedy pewien spór. W XVIII wieku dobra przeszły do rodziny von Lübtow.

Wśród wczesnośredniowiecznych grodów ważnym ośrodkiem był ten w Sobieńczycach. Stanowił on miejsce lokalnej władzy do powstania ok. połowy XII wieku pomorskiej dynastii książęcej.

Już od 1527 roku majątek był lennem Puttkamerów. Poprzez małżeństwo wdowy po Lorenzu von Puttkamer w 1739 roku z Johannem Casimirem von Baer dobra borzęcińskie przeszły w ręce tejże rodziny.

W 1210 roku Mosty zapisała księżniczka Świnisława klasztorowi panien w Żukowie. Te z kolei ustąpiły majątek cystersom w Oliwie w 1316 roku. Inne źródła podają, że wieś odebrali cystersi do Świętopełka już w 1224 roku.

Żelazkowo było niegdyś folwarkiem należącym do majątku rycerskiego Redkowice. Wielki Mistrz zakonu krzyżackiego Dietrich von Altenburg przekazał owe ziemie w lenno Janowi de Pirch.

Puck (niem. Putzig) niegdyś występowało w dokumentach również pod nazwami: Putze i Pisecz (1277), Puczse i Putsk (1288) oraz Pucz (1289). Puck jest starą osadą słowiańską.