Dwór w Nowym Dworze Wejherowskim

Wieś podlegała niegdyś pod obwód Wejherowo-Zamek. W XV wieku była częścią majątku Sopieszyno, a później Bieszkowic i miała kilku właścicieli. W pierwszej połowie XVII wieku część posiadłości dworskich należała do Jakuba Wejhera, a od 1624 roku jako nadział szlachecki do Jana Wejhera. W 1685 roku dobra Sopieszyno i Nowy Dwór Wejherowski należały do króla Jana III Sobieskiego.

W 1789 roku była to wieś szlachecka w skład której wchodziły cztery gospodarstwa. Właścicielem był kupiec gdański szkockiego pochodzenia, rezydent angielski w Gdańsku, baron Aleksander Gibsone. Po czternastu latach sprzedał on swój majątek rodzinie Keyserlingków.

W XIX wieku Nowy Dwór Wejherowski był dobrem dzierżawnym należącym jak wspomniano wyżej do hrabiów Keyserlingków, rezydujących w Wejherowie – Zamku.

W czasie pierwszej parcelacji, około 1932 roku, hrabia Keyserlingk odstąpił Bankowi Rolnemu do celów parcelacjnych tylko obrzeża nowodworskiej posiadłości. Druga parcelacja objęła większe obszary i wówczas na wybudowaniach powstały pierwsze zagrody gburskie. Po ostatniej około 1937 roku powstała resztówka o powierzchni około 120 mórg ziemi uprawnej.

O historii samego dworu nie wiadomo za wiele. Był zlokalizowany na terenie dzisiejszego kościoła parafialnego.

Ostatnim niemieckim właścicielem był Hans Lewin. Rozbudował on i odnowił swoją siedzibę. W czasach polskich dzierżawca majątku Keyserlingków oraz współfundator kapliczki we wsi, w czasie wojny zarządca majątku z ramienia okupanta, doniósł na swojego sąsiada Franciszka Króleka gestapo. Ten został stracony w Lesie Piaśnickim.

Po wojnie dwór został rozebrany. Właściciele resztówki państwo Stubowie w latach 80. oddali grunt pod budowę kościoła.

• Radosław Kamiński, Dwory i pałace powiatu wejherowskiego. Historia, architektura, 2024
• Bolesław Bork, Nowy Dwór Wejherowski. Gniewowo i Sopieszyno. Przeszłość i teraźniejszość wsi lesôckich w literaturze i pamięci mieszkańców, Wejherowo 1994

Opracowała: Nina Herzberg-Zielezińska