Eklektyczny dwór z końca XIX wieku. Z klasycystycznym dwukolumnowym portykiem jońskim poprzedzającym wejście, neogotyckim schodkowo-sterczynowym szczytem części piętrowej i szczątkową neorenesansową attyką wzdłuż części parterowej. Przed wejściem oraz w obu bocznych elewacjach tarasy ujęte tralkowymi balustradami. Dachy dwuspadowe. Posiada dekorację sztukatorską: wsporniki pod oknami, wsporniki podtrzymujące gzyms portyku oraz gzyms wieńczący, nadokienne muszle z maskami oraz guzy-rozetki rozrzucone na belkowaniu i fryzach.
W końcu XVIII wieku Żaków należał do Rudzińskich, w tym do wojewodzica warszawskiego i starosty śmidyńskiego Antoniego Rudzińskiego, który w 1796 roku sprzedał Żaków Janowi Wierzbickiemu. W rękach jego dzieci majątek pozostawał do 1824 roku, kiedy to przejęty został na krótko przez Michała Chełkowskiego. Po nim właścicielami Żakowa byli spokrewnieni z Wierzbickimi Stawiarscy, w tym w połowie XIX wieku Ignacy Stawiarski. Od 1859 roku w rękach Jana Flatta, od 1869 roku Nikodema Wojdy, po pierwszej wojnie Kieniewiczów, a od 1936 roku Pikulskich.
Obecnie odrestaurowany: hotel i restauracja.