W XVIII wieku Kurczowa Wieś była własnością Domańskich, w tym w połowie XVIII wieku skarbnika łukowskiego Jana Domańskiego i jego żony Marianny z Boskich, w 1783 roku ich syna Jakuba Domańskiego. W początkach XX wieku Kurczowa Wieś należała do Piwnickich, w tym do 1909 roku do Zdzisława Piwnickiego. Od tegoż roku przeszła do Zygmunta Racięckiego. W późnych latach dwudziestych właścicielem majątku liczącego 188 hektarów był Zygmunt Racięcki.

W 1912 roku w ramach krakowskiej Wystawy Architektury i Wnętrz w Otoczeniu Ogrodowym zorganizowany został konkurs na dom w formie dworu. Owocem tego konkursu były m.in. projekty Józefa Czajkowskiego i Zdzisława Mączeńskiego, które można było wykorzystać, wznosząc zarówno miejską lub podmiejską willę, jak ziemiańską siedzibę. Konkurs ten nie pozostał bez wpływu na kształtujący się od początku wieku styl polski. W efekcie wzniesione w okresie międzywojennym w stylu polskim dwory w Adamowiźnie, Boguszówce, Ujazdowie czy Kurczowej Wsi niewiele różni od wznoszonych w tym czasie w Warszawie, Konstancinie, Milanówku czy Podkowie Leśnej domów adwokatów, wojskowych, lekarzy, wyższych urzędników czy przemysłowców. Z jednej strony oddaje to popularność i inspirującą siłę szlacheckiej tradycji, z drugiej oznacza słabnącą pozycję ziemiaństwa, które część swego dziedzictwa, jakim był szlachecki dwór, odstępowało szerokiej publiczności. Dwór w Kurczowej Wsi zbudowany został w dwudziestoleciu międzywojennym zapewne dla Zygmunta Racięckiego. Parterowy, nakryty dachem polskim z wystawkami dachowymi ze wszystkich czterech stron, które podkreślają centralizujący charakter tej wzniesionej na planie kwadratu budowli. Wystawka od frontu zwieńczona trójkątnym szczytem dwuspadowego dachu. Przed wejściem ganek czterokolumnowy wspierający balkon – nieodzowny element szlacheckiego dworu w pojęciu współczesnych. Kurczowa Wieś oraz wspomniane wcześniej rezydencje reprezentują willową, klasycyzującą odmianę ziemiańskiej siedziby w ramach szerokiej kategorii stylu polskiego. Dwory w Dylewie, Kuznocinie, Gołębiówce czy Osieku są znacznie bardziej osadzone w tradycji ziemiańskiej architektury, czerpiąc wzory również z epoki baroku.

Tekst: Piotr Libicki, Dwory i Pałace wiejskie na Mazowszu, Poznań 2013.
Zdjęcie współczesne: Piotr Libicki, Rafał Terkner, 2016 r. (udostępniono za zgodą autora).