Wieś Nowęcin została założona przez wielkiego mistrza krzyżackiego Winrycha von Kniprode. W 1373 roku nadał ją dzierżawcy Łeby – Dytrychowi von Wejherowi. Dnia 15 września 1447 roku w Łebie pożar strawił siedzibę Wejherów nazywaną "zameczkiem". W 1497 roku Klaus Wejher (starosta słupski) zbudował drugą siedzibę nazywając ją - Neuhof. Zbudował tam zamek. Była to budowla masywna, z frontem skierowanym na południe. Posiadała ona dwa skrzydła boczne, a otoczona była wałem i fosą.
W 1781 roku Nikodem Henryk von Weiher srzedał majątek Konradowi Henrykowi von Somnitz z Charbrowa. W 1801 roku nowym właścicielem wsi została rodzina Schroeder, następnie Pawele, Krockow-Mathy, Kramer, Strautz, Reitzke, Blankensee, w okresie międzywojennym rodzina Rompler. Ostatnim właścicielem majątku, jeszcze zanim Nowęcin został w roku 1930 rozparcelowany przez Pomorskie Towarzystwo Ziemskie, był Johan Zoch.
Między historykami niemieckimi z początku XX wieku H. Lanke i F. Schultzem nie ma porozumienia odnośnie tego, czy kapliczka istniejąca w Nowęcine (zwana "Jeruzalem") powstała wcześniej i kolejno została wbudowana w bryłę zamku czy dobudowano ją później. Natomiast z badań współczesnych wynika, że kaplica na pewno istniała już w latach 90. XVI wieku i przypuszcza się, że zarówno zamek jak i kaplica były na początku dwoma odrębnymi budynkami. Dalsze losy zamku, które obejmują okres trzystu lat, nie są znane. Istnieje prawdopodobieństwo, że istniejący dziś pałac jest jedynie jednym skrzydłem dawnego zamku. Wskazywać na to może samo usytuowanie budynku w stosunku do fos.
Jeszcze przed przebudową, którą dokonano w 1909 lub 1910 roku w skład obiektu wchodził budynek o prostej bryle oraz niższa dobudówka. Obie części były pokryte dwuspadowym dachem. Przebudowę dokonano zgodnie z panującą wtedy na Pomorzu modą nadawania siedzibom zamoższniejszych rodów charakteru rycerskich zamków średniowiecznych, dodano pseudo gotycką wieżę z balkonem, który imitował herdycję i dobudówkę z podcieniem. Przebudowane zostały również skrzydła budynku z kaplicą. Przekształceniu uległo również wnętrze pałacu, a elewacje zyskały neogotycki wygląd. Do dziś zachowały się ślady średniowiecznych fos oraz wałów, które znajdują się w bezpośrednim otoczeniu budynku. Zachowały się również fragmenty kaplicy zwanej Jerusalem. Pozostałością po dawnych właścicielach jest także napis, znajdujący się we wnęce kaplicy: Bóg był z nami w śmiertelnym niebezpieczeństwie, działa na nas wzmacniająco (1567). Najprawdopodobniej jest on dziełem Ernsta Weihera.
Po II wojnie światowej pałac przejął PGR w Charbrowie. Generalne remonty, zwłaszcza modernizacja z lat 60., spowodowały nowy podział wnętrz z przeznaczeniem na obsługę turystów jak i pracowników PGR. Od lat 80. w pałacu funkcjonował ośrodek wypoczynkowo-szkoleniowy. Obecnie budynek nie stanowi jednej bryły. Jest jakby spiętrzony z kilku elementów o różnej wielkości. Nad całością góruje wysoka trójkondygnacyjna wieża, zwieńczona dachem podobnym do wiciowego. Mury zewnętrzne oraz ściany działowe są murowane z cegły. Elewacje zewnętrzne są otynkowane, a dachy okryte dachowką ceramiczną, tzw. karpiówką. Do wnętrz budynku prowadzą dwa główne wejścia. Reprezentacyjną częścią pałacu jest hall - jest to dawna kaplica Jeruzalem - w którym zachowała się boazeria z okresu przebudowy z 1909/1910 roku. W budynku znajdują się pokoje hotelowe, część pomieszczeń pełni funkcje administracyjne, a na pierwszym piętrze istnieje kawiarnia.
Obecnie pałac pełni funkcje hotelowo-restauracyjną (Zamek Nowęcin).
Sklep
Ogłoszenia
