Pałac w Rokocinie

Rokocin (niem. Rokoschin) - Nazwa wsi pochodzi od słów kaszubskich - rokitnik, Rokitno, Rokitnica, rokita, Rokitki itp., oznaczających wierzbę. Niektórzy uważają, że nazwa wywodzi się od imienia przezwiska Rokota (Rokicina) lub od słowa rokita, tj. zły duch, przeszkadzający ludziom w pracy i we śnie. Istnieje też opinia, że nazwa powstała od słowa rokosz, które oznacza bunt lub też wywodzi się od słowa obcego pochodzenia.

W 1198 r. książę Grzymisław nadał wieś joannitom starogardzkim. W 1258 r. jako właściciel wymieniany jest możny feudał Gotszalk. W 1348 r. na podstawie prawa chełmińskiego Krzyżacy przekazali Starogardowi obszar Rokocina. W XIV w. dobra rokocińskie zostały przeniesione na prawo niemieckie. W połowie XV w. ziemie rokocińskie stały się własnością rycerza Teoderyka, który pieczęcią swą opatrzył spis osób składających hołd królowi Kazimierzowi Jagiellończykowi w Toruniu.

Podczas wojny trzynastoletniej (1454-1466) wieś zostaje doszczętnie zniszczona.

W II poł. XVI w. właścicielem Rokocina była polska rodzina Brandtów herbu Pochodnia.

Wieś, ze względu na swoje położenie przy głównym trakcie, została ponownie zniszczona w czasie wojen szwedzkich.

W XVIII w. majątek należał do Grąbczewskich. Utrzymywali oni kaplicę we wsi, niedaleko dworu. Około 1880 r. kaplica już nie istniała. W skład dóbr wchodził młyn i gorzelnia. Majątek nadal należał do rodziny Grąbczewskich.

W 1880 r. majątek przeszedł w ręce Wilhelma von Haydena.

W latach 1889-1909 rząd pruski wykupił dobra rokicińskie i utworzył z nich domenę. Zarządcą był Max Kray.

W 1922 r. majątek był własnością Skarbu Państwa, a dzierżawił go Józef Brok, który specjalizował się w hodowli bydła.

Ostatnim właścicielem majątku ziemskiego w Rokocinie był Teofil Wdziękoński. W czasie II wojny światowej Niemcy zajmowali majątek i wykorzystywali do pracy więźniów. W 1942 r. wysiedlono 17 polskich rodzin, a ich gospodarstwa przekazano sprowadzonym Niemcom.

Po wojnie majątek stał się własnością Skarbu Państwa i został rozparcelowany, a dwór i park przekazano Państwowemu Domowi Pomocy Społecznej.

Pałac powstał w II ćw. XIX w.

• S. Grochowski, Karta Biała, 1985, www.zabytek.pl
• Ewidencja parkowa, www.zabytek.pl
• Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom IX
• Gminny program opieki nad zabytkami dla gminy Starogard Gdański na lata 2020-2023, dostęp online.

Opracowała: Nina Herzberg-Zielezińska