Z Pieńkowem wiążę się ciekawa historia narodzin oraz działalności sekty Belowian. Była ona w pierwszej połowie XIX wieku dość liczną grupą wyznaniową na ziemiach Sławieńskiej i Słupskiej. Założycielami byli trzej bracia z rodu von Below: Karol Gustaw i Henryk. Gustaw von Below miał doświadczenie, które wyniósł z okresu swojej służby oficerskiej w Berlinie. Związał się tam z kołem młodych romantyków, które założyli poeci: Klemens Brentano i Achim von Arnim. Propagowali oni wizję nowej szlachty, wywodzącej się ze wszystkich warstw społecznych wedle zasług, a nie urodzenia. W dodatku bracia von Below nie zgadzali się z oficjalną doktryną Kościoła ewangelickiego, a także z promowanym wówczas racjonalizmem i naturalizmem w filozofii. Podstawą wiary stały się dla nich słowa: „[…] szukaj Jezusa i jego Światła, wszystko inne jest ci zbędne”.
W 1820 roku nastąpiło definitywne zerwanie z oficjalnym Kościołem. Stało się to w wyniku sprzeczki, która miała miejsce po nabożeństwie w pieńkowskiej świątyni pomiędzy Henrykiem von Below a miejscowym pastorem. Bracia von Below wraz ze współpracownikiem Karolem Wolffem rozpoczęli organizację spotkań z mieszkańcami wsi. W ich trakcie przekonywali mieszkańców wsi, iż zdecydowana większość duchowieństwa zatraciła prawdziwą wiarę, stając się zwykłymi urzędnikami organizacji religijnej. Bracia odprawiali nabożeństwa ze swoimi zwolennikami w prywatnych domach, studiowali też Biblię oraz religijne książki, chrzcili swoje dzieci a nawet udzielali sobie ślubów. Grzechem ciężkim było dla nich: spożywanie alkoholu, hazard, palenie tytoniu, spektakle teatralne, tańce i nawet dziecięce zabawy lalkami.
W początkach działalności sekta Belowów objęła swym wpływem miejscowości, które były związane z jej założycielami oraz najbliższymi członkami: Gać, Redęcin, Duninowo i Pieńkowo. Jednak z biegiem czasu ich wpływy się powiększały na inne wsie: Wierszyno, Gardny Wielkie, Kołczygłów, Miastko i Gryfino.
Henryk von Below w Pieńkowie utworzył autonomiczną parafię staroluterańską, a w późniejszym czasie zupełnie odrębną wspólnotę, która w latach 30. XIX wielu liczyła ok. 1400 wiernych. Władze zaczęły niepokoić się sukcesami nowego zgromadzenia. Usiłowali różnymi metodami administracyjnymi ograniczyć jego wpływ na miejscową ludność. Nakładano grzywny, a osobą które odmawiały zapłaty, konfiskowano nieruchomości. Interesujący jest również fakt, że Braci von Below usiłowano poddać przymusowym badaniom psychiatrycznym. W latach 60. XIX wieku, po śmierci braci von Below, lokalne władze doprowadziły do rozbicia sekty. Dotychczasowi Belowianie powrócili więc na łono państwowego Kościoła ewangelickiego bądź zasilili szeregi innych odłamów protestanckich, takich jak baptyzm czy metodyzm, a niektórzy wyemigrowali do Ameryki.
