Historia Sledziówki (niem. Gross Heringshöft) jest dziś praktycznie nie znana. W dzisiejszych publikacjach trudno doszukać się jakiejkolwiek wzmianki. Są tylko pojedyncze zdjęcia w internecie udostępniane przez przypadkowych turystów.
Śledziówka Wielka znajduje się ok. 17 km. od Sztumu. Składa się w sumie z dworu i dwóch budynków folwarcznych, ale to co ją wyróżnia od innych założeń tego typu to sam dwór z imponującymi kopułami w stylu cerkiewnym.
Do dawnego majątku dojeżdżamy starą, brukowaną drogą, pamiętającą jeszcze dawnych właścicieli. Ceglany dwór jest w dobrym stanie. Budynek jest zadbany, a mieszkańcy własnym sumptem dbają o jego stan techniczny przywiązując wagę do historii miejsca. Dziękujemy za miłe przyjęcie i oprowadzenie.
Znalezienie informacji o historii obiektu nie było proste. Posługując się niemiecką nazwą majątku "Heringshöft" trafiłem w sieci na stronę rodu Rittmeyer zawierającą bardzo szczegółowe archiwum i wyśmienicie opracowaną wielopokoleniową genealogię.
Imponujące opracowanie stało się ciekawą bazą źródłową.
Dwór w Śledziówce był własnością Richarda Rittmeyer (ur. 14 sierpnia 1886). Budynek powstał prawdopodobnie w czasach zarządzania przez Rittmeyera opisywanym majątkiem. Richard nabył posiadłość Groß Heringshöft po tym, jak wcześniej przekazał gospodarstwo w Meislatein (Myślęcin) swojemu bratu Otto. Razem z żoną Edith Rittmeyer (z domu Heise) doczekali się czterech synów, którzy dorastali w posiadłości wraz z synem żony z poprzedniego małżeństwa Ernstem Wernerem. Richard i Edith pobrali się 23 września 1919 roku w Marienau (Marynowy).
Rodzinę Rittmeyer możemy oglądać w galerii zdjęć. Na fotografiach widać Richarda z żoną i trzema synami (czwartego syna nie było wtedy na świecie lub był w wieku niemowlęcym).
Zamieszczone na stronie bogate drzewo genealogiczne rodu Rittmeyer pozwoliło ustalić, że dwaj identycznie ubrani na zdjęciach chłopcy to bliźniacy Dieter i Klaus, urodzeni 19 grudnia 1921 r. Kolejne dziecko to prawdopodobnie Horst Eberhard, starszy o rok brat (ur. 13 sierpnia 1920).
Rarytasem jest zdjęcie przedstawiające rodzinę pozującą w samochodzie zaparkowanym przed dworem.
Za kierownicą widzimy pana domu w stylowym kapeluszu za którym siedzą trzej synowie. Za nimi uśmiecha się w kierunku obiektywu żona Edith i niezidentyfikowana kobieta.
Samochód to czterobiegowy model Presto typu D 9/30 PS. Auta tego typu produkowano w Chemnitz w Saksonii w latach 1921-1925. Miały 30 KM i paliły 11 l / 100 km. Prędkość ich dochodziła do 70 km/h.
Analizując zdjęcie warto zwrócić uwagę na przylegającą z prawej strony do dworu wieżyczkę zwieńczoną kopułą. Po lewej stronie, przed wejściem, umieszczono białą tabliczkę informującą przyjezdnych, że majątek to szlacheckie dobra rycerskie Groß Heringshöft.
Sesję zdjęciową wykonano w okolicy 1924 roku.
Na pozostałych fotografiach możemy podziwiać architekturę budynku, stylowe wnętrza i plany z układem pomieszczeń. Widać, że był to dobrze prosperujący i zadbany majątek. W wieżyczkach na piętrze umieszczono pokój dla gości oraz izbę. Dolna kondygnacja wież została wkomponowana w metraż owalnego salonu, który sąsiadował z pokojem pana i jadalnią. Nad salonem na piętrze umieszczono taras.
Na parterze znajdowały się dodatkowo sypialnia, łazienka, biuro, garderoba i tzw. ogród zimowy. Od zewnątrz przylegała od strony jadalni spiżarnia. Piętro służyło głównie rodzinie. Rozlokowano tam pokoje dziecięce i pomieszczenia prywatne.
Na furtce prowadzącej do głównego wejścia dumnie witały gości inicjały właściciela "RR".
Charakterystyczną cechą zabudowy jest szczytowe ustawienie budynku do drogi. Najbardziej ozdobna część frontu to tzw. "śwajcerdach", czyli wzorowany na budowlach alpejskich, umieszczany pod dwuspadowym dachem na drewnianych krokwiach ozdobny okap.
Wpływy greckie prezentowały kolumienki w stylu korynckim zdobiące elewację oraz stojąca na postumencie w kwiecistym ogrodzie rzeźba.
Największą zagadką są jednak wieżyczki z cerkiewnymi kopułami. Jest to prawdziwy unikat biorąc pod uwagę architekturę dawnych Prus Wschodnich. Dziś już raczej nie ustalimy co było inspiracją dla projektanta dworu i dlaczego zastosowano tego typu rozwiązanie. Rodzina Rittmeyer była wyznania luterańskiego, więc tym bardziej ciekawią prawosławne wpływy w architekturze dworu.
Richard Rittmeyer zmarł 6 października 1929 roku w wieku zaledwie 43 lat w Śledziówce. Został pochowany na cmentarzu przykościelnym w pobliskiej Łozie. Zachowało się zdjęcie pomnika nagrobnego, który w założeniu miał pełnić funkcję grobu rodzinnego. Tak się jednak nie stało.
Wdowa, Edith Rittmeyer wyszła później za mąż za Ernsta Martina Schülke, który przejął zarządzanie w dobrach Heringshöft. Zmarła 12 czerwca 1972 r. w Bernkastel-Kues. Jej syn Klaus, jeden z bliźniaków, został zastrzelony 23 stycznia 1945 r. Dieter zmarł 29 listopada 1997 r. w Marburgu.
Najdłużej z braci żył najstarszy Horst, który zmarł dopiero w 2007 roku w Koblentz. On i najmłodszy z braci Wolfgang (+1988) przedłużyli ród, a ich potomkowie żyją po dziś dzień na terenie Niemiec.
Na koniec kilka słów o herbie Rittmeyer, który jest wpisany do księgi herbowej Niemiec. Protoplasta rodu Rittmeyer otrzymał od swego władcy herb w uznaniu faktu, że dostarczył on władcy trzy tuziny koni na wojnę. Trzej jeźdźcy ze szpicrutą i dwa konie symbolizują wkład przodka w wojnę i lojalność wobec władzy.
W Prusach Wschodnich pierwszy przedstawiciel rodu, Johann Heinrich Rittmeyer, pojawił się w 1775 roku w Pasłęku. Przeniesiono go tutaj w stopniu podoficera w ramach obowiązków wojskowych. Został zarejestrowany w wojskowej księdze kościelnej z okazji chrztu syna jako żołnierz 52 Pułku Piechoty.
Był pra-pra dziadkiem Richarda Rittmeyera z Gross Heringshöft.
Sklep
Ogłoszenia
