Dwór w Kosakowie

Po raz pierwszy wzmianka o Kosakowie pojawia się w 1224 r. roku jako jedna z posiadłości oliwskich. Przechodziła ona z rąk klasztoru norbertanek w Żukowie do rąk klasztoru cystersów w Oliwie jako przynależąca do kurii Mosty (tzw. grangia, czyli gospodarstwo pomocnicze). Inne źródła podają, że w 1210 r. Kosakowo zostało zapisane przez księżniczkę Stanisławę klasztorowi norbertanek w Żukowie. W 1316 r. majątek został oddany klasztorowi cystersów w Oliwie. W późniejszym czasie Kosakowo zostało zabrane i odstąpione na własność włościanom.

Budynek o charakterze dworskim to dzisiejsza plebania położona obok kościoła, który powstał w miejscu zburzonej w 1940 r. przedwojennej świątyni. Dom parafialny wyróżniony symetrycznymi wstawkami, frontowa poprzedzona dwukolumnowym portykiem z wpasowanymi między kolumny gankiem i balkonem. Obok znajduje się cmentarz, na którym pochowano 120 polskich żołnierzy- obrońców Kępy Oksywskiej w 1939 roku.

• Opracowanie tekstu: Radosław Kamiński, w tym:
• Diecezja chełmińska. Zarys historyczno-statystyczny, Pelplin 1928.
• Gmina Puck…Piękno odkryte. 20-lecie samorządu, red. Jan P. Dettlaff, Puck-Bydgoszcz 2010.
• Radosław Kamiński, Szlakiem dworów i pałaców Północnych Kaszub, Wejherowo 2006.
• Franciszek Mamuszka, Ziemia Pucka. Przewodnik Krajoznawczy, Warszawa 1989.
• Mieczysław Orłowicz, Ilustrowany przewodnik po ziemi kaszubskiej, Lwów-Warszawa 1924.
• Franz Schultz, Dzieje powiatu wejherowskiego i puckiego z 1907 r., tłumaczenie z 2011 r., Gdańsk-Wejherowo.
• Piotr Skurzyński, Radosław Kamiński, Dziedzictwo kulturowe Północnych Kaszub, Wejherowo 2008.
• Korekta tekstu: Nina Herzberg, w tym:
• Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom IV, s. 439.

Zdjęcie: Radosław Kamiński (udostępniono za zgodą autora).