Pałac w Dobromyśli

Dobrej klasy artystycznej dwór z drugiej połowy XIX wieku, parterowy, z mezzaninem i trzykondygnacyjnym ryzalitem na osi zawierającym okazałe trójarkadowe wejście, z dość wysoką, okrągłą wieżą w narożniku. Dobramyśl jest doskonałym przykładem dziewiętnastowiecznej willi neorenesansowej. W XIX wieku czerpano bardzo obficie z renesansu na różne sposoby: nawiązywano do renesansowych pałaców miejskich, jak na przykład w Iłówcu, lub też willi wiejskich, i to zarówno w wersji palladiańskiej – na planie centralnym, z najwspanialszym tego przykładem w Lubostroniu – jak i w wersji znacznie częstszej, z niewysokim korpusem głównym, urozmaiconym wyższym od niego ryzalitem i wieżą w narożu, jak w Czeszewie, Dusinie, Gorzyczkach. Charakterystyczne jest otwarcie na otaczającą naturę, czego w tym stopniu nie czyniły rezydencje nawiązujące do średniowiecza, jak Kórnik, czy też rezydencje barokowe, jak Rydzyna.

W XVIII wieku Dobramyśl należała do Skoraszewskich. W 1794 roku majątek kupił Peter Gottfried Steremler, który w 1806 roku sprzedał go rodzinie George. W 1885 roku jako właścicielka występuje Waleria Modlibowska z domu George. Potem na krótko Dobramyśl stała się częścią majątku Drzeczkowo von Leesenów. W 1903 roku w rękach Kretschmera, od którego rok później Dobrąmyśl kupił baron Henryk von Heydebrandt.

Dobramyśl w 1933 roku należała do Niemca Henryka von Heydebrandta. Majątek w 1926 roku liczył 239 hektarów.

Tekst: Piotr Libicki, Dwory i Pałace wiejskie w Wielkopolsce, Poznań 2002.
Zdjęcie: Piotr Libicki, lata 90-te XX w.