Po raz pierwszy wzmianka o Rędęcinie (niem. Reddentin) pojawiła się w 1297 roku. Wieś była wtedy własnością rycerza Virchewitz (pochodził on z terenów Pomorza Zachodniego, prawdopodobnie był przodkiem rodu von Woyen). W 1464 roku rodowi von Below została nadana wieś Miednik (niem. Medenick), która położona była na północny wschód od Redęcina. W 1479 roku książę Bogusław X nadał rodzinie von Below Redęcin i młyn nad Stawem Młyńskim. Ostatnią właścicielką młyna była Eva von Below ze Stawisk. W 1723 roku nowym właścicielem dóbr, które obejmowały: Gać, Miednik, Reblino, Redęcin oraz Runowo, stał się Paul Bertram von Below. W 1784 roku dziedzicem Redęcina, Miednika i Zębowa został Martin von Below z Pieńkowa. Następnie w 1793 roku dobra te przeszły na ręce Karla Gustawa von Below.
W 1794 roku Carl Ludwig von Below, będący dyrektorem krajowym, przekazał Redęcin i Miednik majorowi Andreasowi von Below. Kolejnym właścicielem dóbr w 1819 roku został Gustaw von Below. Był on dyrektorem Pomorskiego Towarzystwa Ziemskiego w Słupsku. W 1820 roku Gustaw wraz ze swoimi braćmi: Karlem i Heinrichem, popierali rozwój Kościoła protestanckiego. Byli założycielami chrześcijańskiego Ruchu Odnowy Religijnej, którego członków nazywano belowianami.
W XV wieku wieś przeszła pod władanie rodu von Below i utrzymała się w ich rękach aż do 1945 roku. Ważną postacią w lokalnej historii był Martin von Below- starosta, do dziś upamiętniony na płycie nagrobnej, wmurowanej w północną ścianę kościoła w Zębowie. W czasie wojny majątek von Belowów został przejęty przez armię radziecką. Sowieccy żołnierze stacjonowali tutaj do 1947 roku.
Dwór istniał tu już zapewne w średniowieczu. Na przestrzeni wieków uległ licznym modyfikacjom. W 1834 roku Gustaw von Below stworzył w jego miejscu prawdziwy pałac, realizując projekt Karla Fridricha von Schinkla. Budynek był dwukondygnacyjny, z obszerną balową salą i ze skrzydłem mieszkalnym. Miejscowa legenda mówi, że w pałacu były 84 komnaty. Na parterze znajdował się salon, przylegający do ogrodu krajobrazowego w stylu angielskim, ze stawem, potokiem, mostem. Salon zdobiły belgijskie tapety, przedstawiające włoskie pejzaże. W holu i klatce schodowej wisiały obrazy ukazujące przedstawicieli rodów von Below i ich wsie. W piwnicy trzymano wina. Na parterze znajdowała się kuchnia, a w niej winda - jedzenie z kuchni jechało do góry, gdy zakręciło się ręczną korbką. W piwnicy był duży piec, a ciepło z niego szło kanałami. W pałacu wraz z Gustawem mieszkała jego żona Ulrike z domu Puttkamer.
W latach 1843-1851 właścicielem majątku został Albert, syn Gustawa. Po nim dobra przejął brat Gustawa – Heinrich (lata 1851-1855). Kolejno w latach 1855-1897 dziedzicem majątku był syn Heinricha – Octawio I. W 1870 roku w pałacu na sklepieniach oraz na ścianach wykonano freski, na których przedstawiono alegoryczne sceny z życia rodu von Below oraz z mitologii greckiej. W tym samym roku w wieży pałacowej, która miała kształt krzyża zakonu Joannitów (tzw. krzyż maltański), zostały wymienione okna. Naczelnik urzędu rezydował w górnej części tej wieży. W 1874 roku Octawio I ustanowił tzw. fideikomis. Był to sposób dziedziczenia ziemskiego, który miał zapobiec rozdrobnieniu dóbr. Fideikomisarzem z reguły miał być nastraszy syn właściciela majątku.
W latach 1897-1906 majątek należał do syna Octawio – Paula. Kolejno w latach 1906-1918 dziedzicem dóbr został jego syn Octawio II. W 1913 roku w północnym skrzydle pałacu ściany pokrył grzyb, dlatego zdecydowano je usunąć. Wybudowano jednak nowe skrzydło. Posiadało ono 16 sypialni oraz 3 łazienki. Południowe skrzydło dachu zostało pokryte papą. Gazon porośnięty trawą znajdował się przed pałacem. Stały na nim dwa stare kasztanowce. W 1934 roku pałac został ponownie odgrzybiony. Na parterze, w jadalni zostały zamontowane wysokie okna. Miało to zapewnić piękny widok na park. W holu powstał kominek. W 1929 roku Gustaw przejął fideikomis po Octawiu II, który był bezdzietny.
W marcu 1945 zarówno Redocino jak i Zębowo zostały zajęte przez wojska radzieckie. Do maja 1946 roku zaniechano wszelkie prace remontowe w pałacu. Ostatnimi przedwojennymi właścicielami majątku byli: Gerd i Maria Luise. Udało im się uciec przez Kassel do Bad Godesberg. Jego syn Fritz, miał syna Christopha, który często odwiedział Redęcino, wspomagał on finansowo kościół w Zębowie.
W 1947 roku redęciński majątek został przejęty przez Państwowe Nieruchomości Ziemskie. Od tej pory pozostawał on pod administracją polską. Pomimo to do przełomu lat 1955-56 robotnicy folwarczni oraz personel pałacu stanowili Niemcy. Na początku 1957 roku mieszkańcy wsi wyjechali do NRD i Berlina Zachodniego. W 1968 roku wsie należące do Gminnej Rady Narodowej w Sycewicach, w tym Redęcino i Zębowo, przyłączono do Gminnej Rady Narodowej w Kobylnicy. Od 1 lipca 1970 roku w Redęcinie działał Zakład Rolny, który należał do Kombinatu PGR w Sycewicach. W tym czasie pałac, mimo że był wyposażony w skomplikowane urządzenia, do 1971 roku służył jako magazyn do przechowywania zboża (w okresie jesiennym oraz zimowym). Z kolei w okresie letnim organizowano tutaj kolonie dla młodzieży. Od 1972 roku można było zauważyć znaczne zniszczenie pałacu, który wielokrotnie był rozkradany. Ze względu na zły stan techniczny 6 sierpnia 1973 roku został wysadzony w powietrze przez wojsko w ramach ćwiczeń snajperskich. Tak po niecałych 150 latach istnienia zniknął obiekt, w którym gościła królewska elita Prus z I połowy XIX wieku, m.in. Otto von Bismarck. Jego żona Johanna von Bismarck była częstym gościem w pałacu w Redęcinie, była ona szwagierką Gustava von Below.
W Redęcinie w południowej części wsi znajduje się cmentarz rodowy. Stoi w nim krzyż, obok którego odnaleźć można pozostałości grobowca rodu von Below oraz tablicę inskrypcyjną.
Sklep
Ogłoszenia
