Dwór w Jeżewicach

W XVIII wieku Jeżewice były własnością Jezierskich, w tym w 1783 roku Piotra Jezierskiego, skarbnika, a później wojskiego większego łukowskiego. W początkach XIX wieku należały do Ksawerego Żychlińskiego, a w latach 1819–1891 do Krysińskich. W 1891 roku Jeżewice kupił Żyd Szlom, syn Icka Mońki. Od 1892 aż do 1945 roku były własnością Mińskich, kolejno: Stanisława, jego syna Zygmunta i wreszcie syna Zygmunta – Zbigniewa Mińskiego. W późnych latach dwudziestych XX wieku majątek liczył 351 hektarów.

Dwór wzniesiony zapewne u schyłku XIX wieku dla Stanisława Mińskiego, gruntownie przebudowany i rozbudowany w dwudziestoleciu międzywojennym z inicjatywy Zygmunta Mińskiego. Klasycystyczny, parterowy, nadbudowany od strony ogrodu, nakryty niskim dachem czterospadowym. Na osi przysadzisty czterokolumnowy ganek złożony z dwóch par toskańskich kolumn dźwigających trójkątny fronton. Toskańska kolumnada w części elewacji frontowej i bocznej tworzy oryginalny podcień. Pod portykiem we wnęce widoczny jeszcze wizerunek Matki Boskiej Częstochowskiej oraz znacząca dewiza na ścianie: „Jeżeli domu Bóg sam nie zbuduje/daremnie nad nim rzemieślnik pracuje”.W parku parterowy pawilon z malowniczym neobarokowym szczytem, pochodzący z okresu przebudowy dworu.

Tekst: Piotr Libicki, Dwory i Pałace wiejskie na Mazowszu, Poznań 2013.
Zdjęcie: Piotr Libicki