Dawniej była tu jedynie drobna własność szlachecka. W XX wieku w rękach Budnych, w tym w 1909 roku i w końcu lat dwudziestych Apolinarego Budnego. Majątek liczył wówczas 258 hektarów. Potem Prace Duże należały do Romany Orłowskiej.

Bardzo zgrabny dwór wzniesiony w okresie dwudziestolecia międzywojennego w formach stylu polskiego, nawiązujący zarówno do epoki baroku, jak i okresu klasycyzmu. Klasycystyczny charakter ma prosta parterowa bryła dworu, nakryta czterospadowym dachem oraz dwukolumnowy wgłębny portyk. Barokowy jest falisty szczyt wieńczący wystawkę dachową na osi elewacji frontowej oraz szczyt znacznie szerszej wystawki dachowej w elewacji ogrodowej. Wystawka ta jest dodatkowo z obu stron ujęta spływami wolutowymi. Choć oddzielona wąskim okapem, stanowi optyczną kontynuację szerokiego środkowego ryzalitu. Wiernie zrekonstruowany w ostatnim czasie dwór w Pracach Dużych, dzieło zdolnego międzywojennego architekta bądź umiejętnego budowniczego, jest dowodem różnorodności stylu polskiego, w którego ramach znalazły się tak różne realizacje, jak dwory w Sinołęce, Gołębiówce czy Osieku oraz dwory-wille w Adamowiźnie i Ujazdowie.

Tekst: Piotr Libicki, Dwory i Pałace wiejskie na Mazowszu, Poznań 2013.
Zdjęcie: Piotr Libicki