Pałac w Żółwinie

Autor: Piotr Libicki

Informacje ogólne

Lokalizacja: województwo mazowieckie, powiat grodziski, gmina Podkowa Leśna

Rodzaj obiektu:	Pałac
Zastosowanie:	Kościół Adwentystów Dnia Siódmego, Zbór; Wyższa Szkoła Teologiczno-Humanistyczna; Centrum edukacyjne "Kompas"
Stan zachowania:	Odrestaurowany
Numer rejestru zabytków:	1183
Data wpisu do rejestru:	02 listopad 2034

Posiadasz więcej informacji
o obiekcie? Skontaktuj się z nami!

napisz do nas!

Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Zapoznaj się z historią pałacu w Żółwinie

Przeczytaj więcej informacji o pałacu w Żółwinie. Poznaj jego historię. Miłego czytania!

Historia

W 1923 r. Janusz Regulski, prezes spółki "Siła i Światło" nabył pola leżące na skraju Lasów Młochowskich. Wówczas znajdował się tam ogród i dwa małe domki. Poprzednio była to własność Schweitzera, producenta musztardy. W latach 20-tych Janurze Regulski wraz z żoną Haliną Regulską z domu Maciejowską, dokupili więcej ziemi i urządzili farmę rolno-ogrodniczą. Zarybie (dawna nazwa Żółwina) traktowali jako siedzibę letnią.

W latach 1924-25 istniejące tu dwa małe domki rozbudowano w jeden okazały budynek. Projektantem został Juliusz Dzierżanowski.

Pałac

W latach 1930–1933 architekt Juliusz Dzierżanowski (1873–1943) przebudował niewielki dom na pałac dla Haliny i Janusza Regulskich, właścicieli dużej farmy rolniczo-ogrodniczej. Powstała piętrowa budowla, nakryta czterospadowym dachem, z ośmiokolumnowym jońskim portykiem poprzedzającym wejście, półkoliście wybrzuszonym i niosącym taras. W szczycie wieńczącym środkową część kartusz z herbem Ciołek. Oryginalny charakter mają biforyjne okienka piętra rozdzielone małymi kolumienkami. Jest w nich pewien rys modernizmu, który przełamuje neobarokowy wyraz całości.

W czasie okupacji niemieckiej pałac został przekształcony i rozbudowany przez Halinę Regulską w pensjonat, który angażował się w pomoc dla polskiego podziemia. Został on jeszcze rozbudowany w 1942 r. Wtedy dobudowano piętrowe, zintegrowane z pierwotnym gmachem skrzydła. Ich odmienność ujawnia jedynie inny rytm okien oraz wyniesiony nieco wyżej dach środkowej, starszej części. Znacznie bardziej zróżnicowany charakter ma elewacja ogrodowa, pozbawiona symetrii, urozmaicona ryzalitami, wielobocznym parterowym aneksem oraz wspartym na filarze i pojedynczej kolumnie balkonie.

W 1952 r. ówczesny właściciel inż. J. Regulski sprzedał pałac Kościołowi Adwentystow.

Źródła wiedzy

Tekst: Piotr Libicki, Dwory i Pałace wiejskie na Mazowszu, Poznań 2013.
Korekta: Lidia Rogowska; Nina Herzberg-Zielezińska, na podstawie:

Grzegorz Grątkowski, Akcja dwory. Zarybie [w:] Spotkania z zabytkami, nr 7, Warszawa 1993.

Zdjęcie: Piotr Libicki

Dwory i Pałace Wiejskie na Mazowszu

Powyższy opis pochodzi z publikacji Piotra Libickiego, pt. "Dwory i Pałace wiejskie na Mazowszu".

Wydawnictwo REBIS

Publikacja "Dwory i pałac wiejskie na Mazowszu" została wydana przez wydawnictwo REBIS.

Opis książki od wydawcy:

Przewodnik dokumentujący ziemiańskie siedziby; prawie 600 obiektów z terenu obecnego województwa mazowieckiego. Dwory i pałace wiejskie na Mazowszu to kolejna po bestsellerowych Dworach i pałacach wiejskich w Wielkopolsce książka-katalog-przewodnik poświęcona historycznym siedzibom ziemiańskim. W książce opisanych zostało 629 obiektów z terenu obecnego województwa mazowieckiego.

Współautor publikacji: Marcin Libicki
ISBN: 978-83-7301-826-6
Ostatnie wydanie: 2013 r.
Nakład książki został wyczerpany

Strona wydawnictwa

Autor książki: Piotr Libicki

Piotr Libicki (ur. 1973 r.), historyk sztuki, członek Stowarzyszenia Historyków Sztuki, autor i współautor przewodników i książek, w tym serii poświęconej dworom i pałacom wiejskim w Wielkopolsce, w Małopolsce, na Mazowszu i na Podkarpaciu. W latach 1999-2009 współpracownik Telewizji Polskiej w Poznaniu, autor i współautor ponad 100 programów krajoznawczych i reportaży. W latach 2013-2015 gościnny wykładowca w Instytucie Geografii Społeczno-Ekonomicznej i Gospodarki Przestrzennej UAM, a w latach 2018-2019 w Instytucie Historii Sztuki UAM. Od 2013 roku pełnomocnik Prezydenta Miasta Poznania ds. estetyki miasta.