Dawne nazwy miejscowości to kolejno: Ganczicze (1430), de Ganczicze (1508,1569), Gąnczycze (1529), Ganczycze (1564, 1565), Gonczycze (1787) i gwarowo Gońcyce. Nazwa wywodzi się od osady Gańcza z sufiksem -ice. Gańczyce zmieniło się na Gończyce w wyniku pochylenia a przed ń, ale również za sprawą upodobania do wyrazu gonić.
Gończyce należały do rodziny Grabowskich (XVIII – połowa XIX wieku). W 1738 roku nieudanej próby lokacji miasta dokonał starosta trzebiatowski Franciszek Kazimierz Grabowski. Po nim właścicielem majątku został miecznik stężycki Fabian (Florian) Grabowski, a od ok. 1783 roku, wdowa po nim Ewa z Szwerdfeldtów. Kolejnym właścicielem był Józef Grabowski. Zmarł on w 1837 roku i został pochowany w Gończycach.
Następnie Gończyce były w posiadaniu rodziny Kiwerskich. Z kolei w drugiej połowie XIX i w XX wieku majątek przeszedł na Roszkowskich, w tym m.in. Idelfonsa Roszkowskieg, sędziego Kazimierza Roszkowskiego i Jerzego Roszkowskiego (który był ostatnim właścicielem Gończyc z tej rodziny). Roszkowscy zostali pochowani na cmentarzu parafialnym w Gończycach, który został założony w 1834 roku.
Około 1850 roku właścicielem dóbr był Tomasz Grabowski. Zasłynął on z wybudowania przy szosie warszawsko-lubelskiej murowane budynki z urzędem pocztowym, mieszkaniami urzędników, oberżą, stajnią dla koni, kuźnią oraz sklepem.
