Wieś Siemczyno położona jest w województwie zachodniopomorskim, na Pojezierzu Drawskim, w gminie Czaplinek.
W XVI stuleciu spór ze starostą drahimskim o Siemczyno toczyła rodzina Golczów (von der Goltz). Już w 1292 r. Golczowie mieli zakupić Siemczyno od rycerskiej rodziny von Besskow. W 1503 r. Heinrich Golcz zakupił udziały w starostwie drahimskim, stając się tym samym panem ówczesnych właścicieli Siemczyna von Besskowów.
W 1620 r. doszło do podziału majątku leżącego na zachód od jeziora Drawsko między Arnoldem i Balthasarem Golczami. Pierwszy wziął Rzepowo i części Piaseczna oraz Kaleńska, drugi Siemczyno i pozostałe części Piaseczna i Kaleńska. Balthasar wybrał Siemczyno na swą siedzibę i wzniósł tam nowy dwór, o którym po raz pierwszy wspomniano w 1625 r.
21 lipca 1655 r. siedemnastotysięczna armia szwedzka dowodzona przez feldmarszałka Arvida Wittenberga wkroczyła na ziemie Rzeczypospolitej, rozpoczynając wielką wojnę, którą w Polsce zwać będą potopem szwedzkim. Korpus ten przekroczył polską granicę pod Heinrichsdorfem, czyli Siemczynem. Szwedzi maszerowali starym traktem przez Puszczę Polską (Polen Heide), co opisał wybitny polski historyk – Ludwik Kubala. Wkroczenie szwedzkiej armii opisał też Henryk Sienkiewicz w „Potopie”.
W 1699 r. Golczowie ufundowali barokową kaplicę wraz z kryptą, wybierając ją na miejsce swego wiecznego spoczynku. Kaplica zwana też mauzoleum Golczów jest najstarszą budowlą w dzisiejszej wsi.
Tragicznym efektem wielkiej wojny północnej (1700-1712) była zaraza przywleczona przez wojsko szwedzkie cofające się w kierunku Pomorza Szczecińskiego. W obawie przed śmiertelną chorobą Henning Berndt von der Goltz uciekł w głębokie lasy, do folwarku Kaleńsko. Właściciel Siemczyna obawiając się o swe życie, z przybywającymi do folwarku ludźmi rozmawiał tylko przez zmyślnie skonstruowaną rurę. Jego zachowanie było wprawdzie zrozumiałe, gdyż w wyniku zarazy w Siemczynie zmarła aż połowa mieszkańców wsi, jednak zastosowanie osobliwej rury przyniosło mu wątpliwą sławę w całej okolicy. To mało bohaterskie, aczkolwiek rozsądne, postępowanie zostało nieco podreperowane przez następne pokolenia siemczyńskiej familii
I w taki sposób rodzinna legenda zamieniła przestraszonego właściciela wsi w wybawcę połowy jej mieszkańców. Wizerunek Henninga Berndta został więc uratowany. Wydarzeniom tym Siemczyno zawdzięcza bardzo cenną pamiątkę – obraz Adoracji Ukrzyżowania Chrystusa przez Henninga Berndta von der Goltza.
Zasługą Henninga Berndta von der Goltza była odbudowa domeny siemczyńskiej po zniszczeniach wojennych. Założył on między innymi nową gorzelnię, a w latach 1722-1726 wybudował wielki pałac w stylu barokowym, który możemy podziwiać do dzisiaj. Okazałą budowlę wzniesiono na planie podkowy z tarasem pośrodku o długości 122 stóp (ok. 35,38 m) i szerokości 72 stóp (ok. 20,88 m). Pałac posiadał obszerny hol, z którego podwójne schody dębowe o wysokości 4,5 metra wiodły do pomieszczeń towarzyskich, mieszkalnych i sypialnych. Uwagę zwracały sala rycerska, otwarte kominki oraz olbrzymie piece kaflowe.
Po kilkuset latach gospodarzenia w Siemczynie familii von der Goltz w roku 1793 posiadłość przeszła w ręce rodu von Arnim, którego przedstawiciele pozostaną tutaj przez następne 102 lata.
Część majątku została za długi przejęta przez bank, gdyż w latach dziewięćdziesiątych XIX w. Posiadłość pomniejszona o 952 hektary została w 1895 r. sprzedana przez rodzinę von Arnim wdowie Mecie von Hensch (z domu von Foerster), która musiała być osobą żywotną i skuteczną w działaniu, gdyż w ciągu dziesięciu lat gospodarowania w Siemczynie udało się jej dokonać znacznych inwestycji. Wtedy zmodernizowała gorzelnię, która odtąd napędzana była maszyną parową, wybudowała kompleks budynków gospodarczych rozmieszczonych wzdłuż głównej drogi biegnącej przez wieś oraz czworaki dla robotników folwarcznych. Zasługą Mety jest również renowacja kaplicy von der Goltzów.
W czasie pobytu w Siemczynie Meta poślubiła szlachcica ze znamienitego rodu von Puttkamerów, ale ten szybko umarł i tak Meta von Puttkammer została wdową po raz drugi w życiu.
W 1905 r. pałac i posiadłość zakupił frankfurcki bankier Adolf Marwitz, który po roku odsprzedał siemczyński majątek Erykowi von Borcke. Ten ostatni jednakże sprzedaje posiadłość równie szybko, gdyż już w 1907 r. jej właścicielami stają się Hartwig i Mascha von Bredow.
Okres 1907-1914 był postrzegany przez właścicieli posiadłości jako spokojne i dostatnie czasy. Zarządzany przez Hartwiga majątek prosperował bardzo dobrze. Pałac został rozbudowany o skrzydło północne, dokąd przeniesiono kuchnię i pralnię mieszczące się wcześniej w piwnicach.
26 kwietnia 1927 r. Hartwig trafił do szpitala w Szczecinie, gdzie zmarł na anemię. Jego śmierć była wielkim ciosem dla rodziny von Bredowów, a gospodarzenie posiadłością spadło teraz na barki owdowiałej Maschy. Pod koniec lat dwudziestych pomorskie rolnictwo dotknął kryzys światowy, w wyniku czego w 1931 r. majątek ziemski w Siemczynie tonął w długach i był u progu bankructwa.
W czasie II wojny światowej dwaj najmłodsi synowie Maschy: Siegward i Wilfried polegli na froncie radzieckim w 1942 r. i w 1943 r. Pozostali członkowie rodziny von Bredow przeżyli wojnę. Dzisiejsi gospodarze siemczyńskiego pałacu utrzymują przyjacielskie kontakty z Mathiasem von Bredow (synem Wicharda), który od 2010 r. sprawuje funkcję prezydenta rodu von Bredow.
Rozkaz ewakuacji mieszkańców wydano na 1. marca 1945 r., zbyt późno, by możliwa była skuteczna ucieczka na zachód większości Siemczynian. Radzieckie dywizje pancerne wyprzedzały kolumny uciekinierów i ostatecznie znaczna część mieszkańców Heinrichsdorfu wróciła do swych domostw.
Sklep
Ogłoszenia
