Dwór w Rokotowie

W 1783 roku Rokotów był własnością sędziego grodzkiego Chmieleckiego, a w początkach XIX wieku Netrebskich, w tym Józefa, radcy stanu Królestwa Polskiego, i jego żony Antoniny z Cieciszowskich. Potem w rękach kolejno: od 1842 roku Klemensa Węgierskiego, potem Róży z Łubieńskich Sobańskiej, Jana Orłowskiego, od 1860 roku Józefa Naimskiego i jego żony Józefy z Rudnickich.

Od 1886 do 1913 roku Rokotów był własnością Eugeniusza Henryka Wiśniewskiego (1856-1913) syna Feliksa Baltazara herbu Turzyma i Emilii Grabskiej herbu Pomian. Jego żoną była Małgorzata Teodora z Ankiewiczów Wiśniewska (1871-1940), córka Juliana Walentego i Michaliny Julii Alojzy z Glotzów Ankiewiczów. Julian Ankiewicz był znanym architektem. Małgorzata odziedziczyła majątek po swoim mężu. Była właścicielką Rokotowa do 1919 r. 

Eugeniusz Henryk Wiśniewski był kuzynem premiera Grabskiego. Poprzez matkę Emilię z Grabskich. Brat bliźniak Feliks Zygmunt Wiśniewski był dziedzicem Łazina, najstarszy brat Wincenty dziedzicem Mroga k. Bielawy. Eugeniusz został pochowany w Grobowcu Juliana Ankiewicza na Powązkach.

W końcu lat dwudziestych XX wieku Wincentego Koszkowskiego. Majątek liczył wówczas 269 hektarów. Ostatnim właścicielem majątku był Wacław Dąbrowski.

Ładny, proporcjonalny dwór, wzniesiony w pierwszej ćwierci XIX wieku dla Netrebskich, być może dla Józefa Netrebskiego, radcy stanu Królestwa Polskiego, i jego żony Antoniny z Cieciszowskich. Parterowy, nakryty dachem czterospadowym, z wgłębnym portykiem na osi, złożonym z dwóch jońskich kolumn. W podobny sposób skomponowano na Mazowszu nieco późniejsze dwory w Bachorzy i w Dąbrowie. Manierystyczna attyka z rodzajem przestylizowanej ediculi na środku i sterczynami na narożach jest konsekwencją przebudowy dworu z lat sześćdziesiątych XIX wieku dokonanej zapewne z inicjatywy kolejnego właściciela, Józefa Naimskiego, i jego żony Józefy z Rudnickich. Ostatnich zmian dokonano w 1944 roku, kiedy środkową część elewacji ogrodowej rozczłonkowano czterema uproszczonymi półkolumnami i zwieńczono schodkową attyką, poprzedzając jednocześnie wyjście do ogrodu tarasem wspartym na trzech półkolistych arkadach. Współcześnie z dworem, w pierwszej ćwierci XIX wieku, stanęła od południa oficyna, na planie kwadratu, piętrowa, nakryta dachem namiotowym, z czasem połączona z dworem krytą galeryjką na arkadach.

Tekst: Piotr Libicki, Dwory i Pałace wiejskie na Mazowszu, Poznań 2013.
Korekta: Nina Herzberg-Zielezińska, na podstawie informacji uzyskanych od Marcina Kubickiego
Zdjęcia: Piotr Libicki, Włodzimierz Jacek Adamski, 2014 r, www.zamki.rotmanka.com (udostępniono za zgodą autora), zdjęcia historyczne udostępnił Marcin Kubicki