Twój koszyk jest pusty

Pałac w Konstantynowie

  • pałac w Konstantynowie

    www.zamki.rotmanka.com, autor: Włodzimierz Jacek Adamski

  • pałac w Konstantynowie

    www.zamki.rotmanka.com, autor: Włodzimierz Jacek Adamski

  • pałac w Konstantynowie

    www.zamki.rotmanka.com, autor: Włodzimierz Jacek Adamski

  • pałac w Konstantynowie

    www.zamki.rotmanka.com, autor: Włodzimierz Jacek Adamski

Informacje ogólne

Lokalizacja: województwo lubelskie, powiat bialski, gmina Konstantynów

Rodzaj obiektu:
Pałac
Stan zachowania:
Częściowo odrestaurowany
Zespół:
pałacowo-folwarczny
Skład zespołu:
pałac, park, rządcówka, ogród, gorzelnia, spichrz, stajnia, magazyn, 4 obory
Numer rejestru zabytków:
A/128
Data wpisu:
08 sierpień 1956

Posiadasz więcej informacji
o obiekcie? Skontaktuj się z nami!

Zapoznaj się z historią pałacu w Konstantynowie

Przeczytaj więcej informacji o pałacu w Konstantynowie. Poznaj jego historię. Miłego czytania!

Historia i właściciele

Pierwotnie osada nosiła nazwę Kozierady. Można przyjąć, że wieś lokowana była w ramach akcji kolonizacyjnej ks. Bolesława Mazowieckiego tego obszaru Podlasia, na co wskazuje nazwa rodowa wsi. Była ona na początku XV wieku wsią gospodarczą w Ziemi Brzeskiej Wielkiego Księstwa Litewskiego w dzierżawie lub posiadaniu szlachty mazowieckiej. Z 1452 roku pochodzi jeden z pierwszych dokumentów, który mówi, że szlachcic Świętosław z Kozierad sprzedał swój spadkobierczy majątek z obowiązkiem konia i służby szlachcicom Witoldowi, Aleksandrowi i Jakubowi z Trzebini. Na początku XVI wieku Kozierady stanowiły główny ośrodek posiadłości ziemskiej przedstawiciela rodu szlachty wołyńskiej Michała Bohusza Bohowityna Bohowitynowicza (była to danina króla Kazimierza Jagiellończyka). W 1499 roku diak Bohusz Bohowitynowicz z Ojcem Bohuszem zastawił swojej żonie dobra kozieradzkie. W 1513 roku synowie Bohowityna: Lew, Bohusza i Piotr dostali potwierdzenie nadania tych dóbr na własność od króla Zygmunta I Starego. W 1546 roku Michał Bohusz zostawił swojej córce Annie jakiś zapis. Wiadomo o tym, ponieważ Iwan i Wojno bracia Bohusza zawarli z nią układ w sprawie Kozierad i Szumska. Przed 1580 rokiem Kozierady stanowiły centrum dóbr kozieradzkich Michała Iwanowiczya Bohowityna i jego żony Barbary z domu Rusieckiej. W 1580 roku Michał Bohowityn sporządził testament wybierając się za granicę na leczenie. Dwie części Kozierad zapisał swoim córkom Katarzynie i Annie jako posag, trzecią część przekazał bratu Stefanowi Szumskiemu, a czwartą swojej żonie Barbarze z domu Rusieckiej. Była jeszcze piąta część, która należała do Michała. Z tej części na mocy aktu z 1585 roku majątek został podzielony między Janem, Wacławem Bohowitynami Szumbarskimi, a bratem stryjecznym Mikołajem Michałowiczem Bohowitynem Szumbarskim. Mikołaj w 1588 roku odstąpił swoją część Anastazji Bohowitynowej. Jeszcze inna część Kozierad należała do Mikołaja Kiszki, który zapisał ją swojej żonie Barbarze z domu Chodkiewicz. W 1610 roku Jan Bohowityn sprzedał swoją część Kozierad wraz z wsiami: Komarów (Komarno) i Zakalinki Wojciechowi Sobieskiemu, podkomorzemu lubelskiemu. Był on żołnierzem króla Stefana Batorego, uczestnikiem wojen z Moskwą, bratem Jakuba, ojca późniejszego króla Jana III. Najprawdopodobnie Wojciech Sobieski wykupił wszystkie udziały Bohowitynów w Kozieradach, ponieważ władał ok. 80 włokami, w tym 20 z nich było niezagospodarowanych. W 1616 roku Kozierady zostały przyłączone do województwa podlaskiego ziemi mielnickiej. Spotkało się to jednak z protestem strony litewskiej i było przedmiotem sporu na kolejnych sejmach. W 1616 roku prawie całość dóbr Kozierady zakupił Stanisław Warszycki, wojewoda podlaski. Zmarł on w 1617 roku i swój majątek przekazał synom brata Jędrzeja: Adamowi i Stanisławowi. W 1638 roku na sejmie ostatecznie zdecydowano, że Kozierady przynależą do województwa podlaskiego. Następnym właścicielem majątku był Adam Warszycki.

Około 7 marca 1656 roku Kozierady zostały zajęte przez Bogusława Radziwiłła. Po nim przeszły oddziały wojewody Pawła Sapiehy z Bielska (10-11 marca) i hetmana W. Gosiewskiego z Wysokiego Litewskiego do Lublina (14 marca). Największe szkody wyrządziły jednak siedmiogrodzkie oddziały Rakoczego (25-27 maja 1657 r.). W styczniu 1660 roku Kozierady zostały zajęte przez wojska moskiewskie Chowańskiego. Od końca kwietnia 1660 do drugiej połowy czerwca w Kozieradach stacjonowały z kolei oddziały Stefana Czarneckiego.

W 1678 roku Jan Chryzostom Pieniążek herbu Odrowąż, wojewoda sieradzki i starosta oświęcimski ożenił się z Teresą Warszycką, wojewodzianką sandomierską. Tym samym otrzymał on dobra mielnickie na Podlasiu. W 1674 roku do dóbr przyłączono wieś Gnojno. W 1688 roku dokupił do owych dóbr wsie: Witulin, Nosów, Wólkę Nosowską, Komarno i Bukowice, a w 1699 roku przejął po ciotce swojej żony Teresie z Warszyckich Firlejowej dobra Ostromęczyn i Kozierady.

W 1693 roku rodzina Pieniążka doznała uzdrowienia. Historię tą przytacza Józef Gersza w opracowaniu Z dziejów Konstanstynowa i okolic.

W 1683 roku w Leśnej Podlaskiej pojawił się cudowny obraz, który zasłynął wieloma łaskami. Pod nieobecność rodziców zachorowała córka Pieniążków Maria Kazimiera. Gdy posłanym gońcem do Lublina dano znać wojewodzie o jej zgonie w Kozieradach, załamany Jan natychmiast ofiarował córkę do obrazu leśniańskiego. Wierząc i ufając w Miłosierdzie Boże przysiągł, że gdy jego córka powróci do zdrowia, uda się w pielgrzymkę do Leśnej i złoży w pokorze podziękowania. Jego życzenie się spełniło. W tym samym czasie i momencie Maria powróciła do życia. W niedługim czasie zachorowała jego druga córka Bronisława. Ojciec po raz kolejny uciekł się o pomoc do Matki Bożej Leśniańskiej. Jego córka została uzdrowiona. Wdzięczny wojewoda przybył do Leśnej i przeznaczył na rzecz kościoła procenty od sumy 2000 złotych, które zapisał na dobrach Witulin. W 1699 roku wszystkie informacje o uzdrowieniach przekazał komisji do spraw cudowności obrazu, którą bp Prażmowski powołał spośród teologów i uczonych Akademii Bialskiej.

Córka Jana Pieniążka i Teresy z domu Warszyckiej Maria Kazimiera w 1700 roku wyszła za mąż za Karola Juliusza hr. Odrowąża-Siedlnickiego, wnosząc tym samym część dóbr swoich rodziców jako posag do rodziny Siedlnickich z Moraw. Karol Odrowąż-Siedlicki był dyplomatą austriackim osiadłym w Polsce. Był również grafem sedlnickim i tajnym konsyliarzem Jego Cesarsko-Apostolskiej Mości oraz Skarbnikiem Nadwornym.

Po śmierci Karola Juliusza Odrowąża-Siedlnickiego w 1730 roku jego majątek drogą spadku przeszedł na jego syna Karola Józefa Hiacynta Odrowąża-Siedlnickiego. Część Kozierad należała jednak do Sierzputowskich. Karol był podkoniuszym wielkiego Księstwa Litewskiego, w 1732 roku otrzymał starostwo mielnickie, w 1736 roku został mianowany podskarbim nadwornym, w 1738 roku stał się wojewodą podlaskim, a w 1746 roku objął podskarbiostwo koronne. Karol na mocy wcześniejszego przywileju królewskiego Augusta II (z 1729 roku) uzyskał zgodę na lokację miasta na gruntach wsi Kozierady nadając jej nazwę Konstantynów na cześć swojej żony Konstancji z domu Branickiej. Konstantynów otrzymał przywilej na prawie magdeburskim oraz prawo do czterech corocznych jarmarków. Dopiero po śmierci Kazimierza okazało się, że pozostawił on niedobór w kasie koronnej w wysokości 300 tysięcy złotych.

Po bezpotomnej śmierci Karola w 1761 roku do spadku zgłosili się członkowie rodziny Warszyckich i Pieniążków. Również krewni Siedlnickiego zabiegali o spadek. Jednak kiedy rozpoczęto poszukiwań niedoborów kasy koronnej na nieruchomościach zmarłego, wówczas okazało się, że są one zadłużone ponad swoją wartość. W wyniku wielu procesów, które toczyły się przez blisko czterdzieści lat, dobra zostały podzielone na dwie części. Pierwsza z nich drogą spadku przeszła do Aleksandra Macieja Borzęckiego z Korsunowa, natomiast druga do Czartoryskich. Między A. M. Borzęckim a Antonim Przeździeckim, podkanclerzem litewskim, który reprezentował rodzinę Czartoryskich ciągle trwał spór o majątek w Konstantynowie. Status spadku pozostawał jednak nadal niejasny, ponieważ ciągle domagano się licytacji tych dóbr celem wyrównania niedoboru w kasie koronnej. Deficyt wynosił ponad 300 tysięcy złotych. Wówczas suma ta równała się połowie magnackiej fortuny. Z tego powodu część majątku należąca do Czartoryskich przeszła do Wężyków, a Borzęcki po odzyskaniu sumy 300 tysięcy złotych tytułem długów byłego właściciela sprzedał swój majątek Janowi Turnie. Pewne sumy dóbr konstantynowskich posiadał również Baltazar Oborski, podkomorzy liwski oraz Joachim Potocki, starosta trembowelski i podczaszy litewski. Na przełomie lat 80. i 90. XVIII wieku prawie całość dóbr wraz z miastem znalazła się w rękach wspomnianego wyżej Jana Turny.

W 1792 roku Jan Turna sprzedał majątek Tomaszowi Walerianowi de Witoldowi Aleksanrowiczowi, wojewodzie podlaskiemu, za sumę 830 tysięcy złotych. W skład tej części majątku wchodziło całe założenie pałacowe po Siedlnickim oraz Konstantynów wraz z okolicznymi wsiami. Łącznie ponad 600 włók ziemi. Po śmierci Tomasza w 1794 roku dobra konstantynowskie przeszły na ręce jego małoletniego syna Stanisława Aleksandrowicza. W 1795 roku nastąpił III rozbiór Polski i Konstantynów dostał się pod panowanie Austrii. Rok później znalazł się w cyrkule bialskim.

Z racji tego, że Stanisław Aleksandrowicz był niepełnoletni otrzymał opiekuna - Mikołaja Ledochowskiego. Pojawili się oni razem na dworze cesarza Franciszka II w Wiedniu. Młody Stanisław Aleksandrowicz nazywany był wtedy "zrazikiem". Nie wiadomo jednak z jakiej przyczyny otrzymał taki przydomek. W 1800 roku otrzymał on potwierdzenie tytułu hrabiowskiego, a w 1803 roku godność szambelana. Stanisław Aleksandrowicz ożenił się z Apolonią Ledóchowską i w 1806 roku urodziła im się pierwsza córka.

W 1809 roku rozpoczęła się ofensywa polska z Księstwa Warszawskiego na Galicję. Tuż po zajęciu tych terenów przez wojsko polskie, przejeżdżał przez Konstantynów Julian Ursyn Niemcewicz, były sekretarz Kościuszki i więzień Petersburga. W swoim pamiętniku zapisał, że nocował we dworze u Aleksandrowiczów. W czasie wojny 1812-1813 Konstantynów był rabowany przez wojsko rosyjskie. Dwa lata później znalazł się on w Królestwie Polskim. W 1826 roku zmarł Stanisław Aleksandrowicz pozostawiając w żałobie żonę Apolonię i pięcioro dzieci. Do czasu uzyskania pełnoletności przez jego syna Aleksandra Witolda opiekę nad nim oraz majątkiem sprawował hr. Józef Walenty Ledóchowski, który poślubił później Apolonię. Kpt. Józef Ledóchowski wziął udzial w powstaniu listopadowym jako poseł, a później jako adiutant gen. Skrzyneckiego. W Konstantynowie wojsko carskie urządziło lazaret pułkowy oraz magazyn. Istniały one do 29 sierpnia 1832 roku. W 1840 roku dobra konstantynowskie objął Stanisław Aleksandrowicz Witold. Ożenił się on z Wandą z domu Jezierską (ur. 24 lutego 1823 roku). Ich córka Zofia w 1870 roku wyszła za mąż za Tadeusza Michała Józefa Platera-Zyberk wnosząc tym samym dobra konstantynowskie jako posag do rodziny swego męża. Stało się to jednak dopiero po śmierci jej rodziców. Wanda zmarła 25 grudnia 1881 roku, natomiast Stanisław 11 października 1888 roku.

Zofia Aleksandrowicz (córka Stanisława i Wandy) i Tadeusz Michał Józef Plater mieli piątkę dzieci: Jadwigę, Ludwikę, Kazimierza, Marię i Stanisława. To właśnie Stanisław Plater-Zyberk został po swoich rodzicach dziedzicem dóbr w Konstantynowie wraz z folwarkami: Antolin, Wandpol, Zakalinki, Kazimierzów i Witoldów. Stanisław ożenił się 3 lutego 1903 roku z Elżbietą z domu Tyszkiewicz herbu Leliwa. Mieli oni czwórkę dzieci: Elżbietę Marię Zofię, Zofię Marię Elżbietę, Wandę Marię Antoninę oraz Tadeusza Feliksa Benedykta. Stanisław Plater-Zyberk zmarł 10 sierpnia 1911 roku i został pochowany w krypcie grobowej pod kościołem w Konstantynowie. Żona Stanisława, Elżbieta przekazała majątek ich synowi Tadeuszowi, po osiągnięciu przez niego pełnoletności. Sama zaślubiła 18 listopada 1926 roku w Paryżu hr. Władysława Jezierskiego, dziedzica dóbr Otwock Wielki koło Warszawy.

Latem 1915 roku, po stu latach panowania na ziemiach polskich, Rosjanie opuścili Podlasie i Chełmszczyznę, a co za tym idzie również Konstantynów. Kozacy stosując taktykę spalonej ziemi najpierw zrabowali a później podpalili drewniane zabudowania tych, którzy pouciekali. Później tego samego roku Podlasie zostało zajęte przez wojska niemieckie i austro-węgierskie, u boku których walczyły Legiony polskie. Po uwolnieniu kraju od najeźdźców rozpoczęto odbudowę Konstantynowa. W 1925 roku w ramach reformy rolnej część gruntów należących do dóbr konstantynowskich uległa parcelacji, np. folwark Witoldów.

Tadeusz Plater ożenił się on 29 kwietnia 1930 roku z hr. Adelą Elżbietą Ignacją Tyszkiewicz. Mieli oni troje dzieci: Teresę Marię Adelę, Elżbietę Marię Antoninę i Stanisława Edwarda Tadeusza.

Po wybuchu II wojny światowej Tadeusz Feliks Benedykt Plater został aresztowany przez Gestapo w Konstantynowie 26 stycznia 1940 roku. Jego żona wraz z synami wyjechała do Krakowa. Tadeusz odmówił podpisania volkslisty i był współorganizatorem Organizacji Orła Białego. Majątek poddano niemieckiej administracji, a rodzinę wysiedlono. Tadeusz w niemieckich więzieniach i obozach przebywał aż do 29 kwietnia 1945 roku, wtedy obóz w Dachau został wyzwolony przez Armię Amerykańską. Mocą dekretu PKWN o reformie rolnej wywłaszczono hr. Zyberk-Platera i jego rodzinę z majątku i utworzono tutaj Państwową Nieruchomość Ziemską. Jego żona w tym czasie borykała się z licznymi szykanami i niedostatkiem. Po śmierci starszej córki w 1948 roku dotarła z młodszą córką do Brukseli. Zmarła tam 29 kwietnia 1960 roku. Z kolei jej mąż po zakończeniu II wojny światowej przebywał początkowo we Francji. Zaś od 1946 roku znajdował się w Brukseli. W dniu 18 września 1961 roku ponownie się ożenił z Elisabeth Victoire Janssen herbu własnego. Nie mieli oni dzieci, dlatego syn Tadeusza z pierwszego małżeństwa - Stanisław został adoptowany przez Elisabeth. Tradycje rodzinne Platerów reprezentuje obecnie Stanisław Edward Tadeusz (syn Stanisława).

Pałac w Konstantynowie

Praktycznie wszystkie założenia dworskie w omawianym regionie budowane były w całości z drewna. Nowe dwory lokowane były najczęściej obok starych, które najczęściej służyły jako lamusy bądź skarbce. Najczęściej były rzutowane na planie prostokąta. Na osi głównej miały drzwi wejściowe, a na bocznych małe, czterospadowe okienka ze szklanymi szybami. Dachy kryte były słomianą strzechą. W niewielkiej odległości od dworu stawiano jeden bądź dwa chlewiki dla domowych zwierząt. Jeżeli właściciel był bardziej zamożny to te chlewiki oraz cały dwór miały ściany z tarcicy nakryte dwuspadowym dachem. U mniej zamożnych były one plecione z chrustu. W pobliżu zabudowań gospodarczych stawiano dwa lub trzy brogi siana, pasiekę oraz warzelnię piwa. Całość okalał płot pleciony z grubej faszyny. Tak było najprawdopodobniej do początku XVIII wieku. Wtedy pożar strawił całe Kozierady wraz z założeniem dworskim. Na pogorzelisku dworskim Karol Józef Odrowąż-Siedlnicki wybudował murowany pałac.

K. J. Odrowąż-Siednlicki mając za żonę Konstancję, która była siostrą Jana Klemensa Branickiego z Białegostoku zatrudnił u niego architekta nadwornego Jana Henryka Klema. W latach 1746-1747 zatrudnił go przy zakładaniu ogrodu francuskiego w Konstantynowie. W 1753 roku architekt dostarczył plan dla nowej rezydencji w Ostromęczynie. Powstała ona jednak w Konstantynowie. Józef Łoski w czasopiśmie Kłosy tak opisuje pałac:

Obok miasteczka zbudował, nad stawem okazały pałac I pięknemi otoczył go ogrodami. Na istniejącym dotąd obrazie, malowanym a vol d’oiseau, widzimy, że to był gmach obszerny, z dwiema oficynami. Od strony wielkiego stawu, wznosił się piętrowy portyk, na wspaniałych arkadach, pod któremi było wejście do piwnic. Według podania, były one dwupiętrowe, a pani grafowa, bardzo lękająca się grzmotów, w czasie burzy w najgłębszym kryła się lochu. Przechowują się dotąd znacznej długości murowane tarasy, które ciągnęły się po bokach pałacu. Na wspomnianym obrazie przedstawione śliczne zabudowania, cieplarnie, murowane mosty na kanałach, wreszcie obszerne w stylu francuzkim ogrody. Lasek, nie daleko będący, dotąd nosi nazwę zwierzyńca, a na wyspie, wśród stawu, według opowiadania niedawno zmarłych starców, jakieś zamorskie ptaki hodowano. Krąży też podanie o ogromnych stajniach, w których mieściło się 200 koni. To wszystko wskazuje, że Siedlnicki umiał w duchu swej epoki dostatków używać […].

Po śmierci Siedlnickiego nastały czasy sporu o majątek. Pałac został wtedy najprawdopodobniej ogołocony z całego mienia ruchomego tj. z obrazów, mebli, tkanin, zastaw stołowych i innych. Wzniesiony przez Siedlnickiego obiekt nie przetrwał zbyt długo. Po niespełna pół wieku stał się ruiną. Do naszych czasów zachowała się jedynie jedna oficyna z tego pałacu. Do tego została ona poddana co najmniej dwukrotnie przebudowie.

Około 1804 roku Stanisław Aleksandrowicz wybudował murowany późnoklasycystyczny pałac. Architektem był Albert Lessel. Opis pałacu znajduje się w opracowaniu Jodłowskiego Pałac w Konstantynowie:

Dwór rzutowany jest na planie prostokąta. Jako równoległe przedłużenie oficyny jest cofnięty nieco w głąb tak, że jego fasada frontalna znajduje się na wysokości tylnej elewacji budowli, obok której został posadowiony. Dwór zwrócony jest fasadą na wschód. Na osi ma portyk o czterech parach zdwojonych kolumn jońskich. Dźwigają one trójkątny, wpisany w schodkową attykę tympanon. Jońskie kolumny flankują też szerokie, trójdzielone okna na osiach bocznych fasady frontalnej i tylnej. Wszystkie otwory okienne są zbliżone kształtem i wielkością do renesansowych okien Zamku Królewskiego na Wawelu. W ten sposób na terenach obecnego woj. bialskopodlaskiego powstał jeden z pierwszych późnoklasycystycznych dworów z portykiem na osi - obiekt w obrębie, którego daje się dostrzec elementy zapowiadającej późniejszy neorenesans w architekturze ziemiańskich siedzib XIX wieku na Podlasiu. Ponieważ obie budowle (oficyna i dwór) posadowione obok siebie, zbyt słabo ze sobą korenspondowały, należało je związać w jednolitą całość architektoniczną oprawą. Uczynił to dopiero w latach czterdziestych XIX wieku syn Stanisława a wnuk Tomasza, Stanisław Aleksandrowicz "Witold" (1816-1888).

Pewne prace przy pałacu zostały prowadzone krótko po wybudowaniu kościoła w Konstantynowie (1905-1909) na zlecenie ówczesnego właściciela Stanisława Plater-Zyberka. Z tego czasu pochodzi druga oprawa architektoniczna szczytu oficyny po byłym pałacu Siedlnickiego. Z tamtego czasu pochodzą również dwie narożne wieżyczki znajdujące się przy pałacu Aleksandrowicza i nowy, rzutowany na planie nieregularnego wieloboku wewnętrzny dziedzińczyk. Znajduje się on na styku byłej oficyny z pałacem. Jest całkowicie zamknięty od południa i zachodu dwoma piętrowymi pawilonami. Klasycystyczny pałac został spalony przez Niemców w czasie I wojny światowej. Nie ucierpiała jednak wtedy oficyna. Pałac pełnił niegdyś funkcję reprezentacyjną, natomiast oficyna mieszkalną. To w niej zachowały się portale klasycystyczne, XIX-wieczne piece z brązowych kafli w neogotyckie wzory, klasycystyczny kominek z lustrem w górnej części i komplet mebli gdańskich tj. szafa, stół i kredens.

W 1944 roku mocą dekretu wywłaszczono rodzinę Plater-Zyberk, która rezydowała w pałacu. Park został całkowicie zniekształcony. Wszystkie archiwalia znajdujące się w pałacu zostały wyniesione i spalone. Księgozbiór pałacowy został natomiast przekazany do siedziby Państwowego Gospodarstwa Rolnego w Grabanowie. Były to głównie publikacje o charakterze agrarnym i hodowlanym. W oficynie ulokowano szkołę podstawową, a w pałacu utworzono aptekę. Szkoła wyprowadziła się z pałacu około 2005 roku. Następnie powierzchnię wynajmowała jedna z fundacji. Obecnie niewielką część użytkuje Stowarzyszenie Przyjaciół Ziemi Konstantynowskiej. Reszta pałacu stoi pusta.

Do dnia dzisiejszego w budynku zachowało się pięć pieców kaflowych, oryginalny kominek z marmuru, glazura w łazience oraz w kuchni, a także oryginalne meble np. kredens z drzewa mahoniowego czy dębowa ława.

Ciekawostki
  • W Konstantynowie w 1660 roku stacjonowały wojska hetmana Czarnieckiego, wybierające się na wojnę rosyjską.
  • Odbył się tu słynny pojedynek Jana Chryzonstoma Paska z braćmi Nurzyńskimi i Jasińskim, o którym wspomina w swoich pamiętnikach.
Źródła wiedzy
  • Baliński M., Lipiński T., Konstantynów Stary [w:] Starożytna Polska pod względem historycznym, geograficznym i statystycznym, T. III, Warszawa 1846.
  • Łoski J., Konstantynów [w:] Kłosy: czasopismo ilustrowane, tygodniowe, poświęcone literaturze, nauce i sztuce, T. XXII, Numer 562, Warszawa 1876.
  • Warchoł S., Nazwy miast Lubelszczyzny, Lublin 1964.
  • Gawarecki H., Pieczęcie i herby miast województwa lubelskiego [w:] Kalendarz Lubelski, Lublin 1972.
  • Studia Podlaskie, T. 4, 1993, s. 107.
  • Sakławski, W., Województwo lubelskie w 15 tomach "Słownika geograficznego Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich" Filipa Sulimierskiego, Bronisława Chlebowskiego, Władysława Walewskiego 1880-1904.
  • Jodłowski A., Pałac w Konstantynowie, Biała Podlaska 1993.
  • Cabaj J., Podlasie i Chełmszczyzna w pierwszym roku wojny (1914-1915) [w:] Szkice Podlaskie 9, 76-104, 2001.
    Demidowicz, T., Konstantynów: zarys dziejów, Biała Podlaska 2003.
  • Geresz, J., Z dziejów Konstantynowa i okolic, Międzyrzec Podlaski 2009.
  • Górny, B., Monografia powiatu bialskiego województwa lubelskiego, Międzyrzec Podlaski 2009.
  • Rewitalizacja zabytkowego założenia pałacowo-parkowego w Konstantynowie, Konstantynów 2016.
  • www.ogrodowy.minigo.pl
  • www.teatrnn.pl/ziemianstwo

Opracowała: Nina Herzberg-Zielezińska, zdjęcia: www.zamki.rotmanka.com, autor: Włodzimierz Jacek Adamski, Andrzej Łuczyński (udostępniono za zgodą autorów).

logo dwory i pałace polski

Copyright © 2020 Dwory i Pałace Polski. Powered by Indico S.C.  & Joomla! CMS 

Postaw mi kawę na buycoffee.to

Znajdż nas na:

Instagram Facebook Facebook youtube

Kontakt

Indico S.C. , Przyjaźni9, 84-215 Gowino
NIP: 5882424318, REGON: 366309509

Kontakt z redakcją:

Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.