Marie-Else von Diezelsky
z domu hrabina Keyserlingk

Zimą na początku 1939 roku Marie-Else odbyła podróż do Berlina, gdzie odwiedziła swą serdeczną przyjaciółkę, panią von Seeckt. W kwietniu, w towarzystwie swojego męża Georga udała się samochodem do Berlina, aby odwiedzić ich córkę Verę, przebywającą w hufcu pracy Joachimsthal. Pod koniec tego miesiąca spotkała się również z przyjaciółką, panią von Krause, w Witkowie. Dnia 9 maja pojechała do Wejherowa, aby uczestniczyć w urodzinach swojej mamy. Nikt z tych osób nie przypuszczał, że będzie to ostatnie spotkanie z Marie. Gdy ich sekretarka z Choczewa, panna Thieme, pojechała na granicę do Wierzchucina, aby odebrać panią von Diezelsky, zaniepokoiła się jej złym niezdrowym wyglądem. Po powrocie z Wejherowa Marie-Else odczuwała codziennie osłabienie, pozostając dłużej w łóżku, często kaszlała, a do tego pojawił się ból gardła. Po dwóch dniach wezwano lekarza. Ten stwierdził zapalenie krani i przepisał leki. 

W środowy wieczór, tuż przed Świętem Wniebowstąpienia, do domu rodziny Diezelskich powróciła córka Vera, co wzbudziło wielką radość u Marie. Jednakże już następnego dnia jej stan zdrowia ponownie się pogorszył. Wieczorem w piątek gorączka znacznie wzrosła, co skłoniło rodzinę do natychmiastowego wezwania lekarza. Był to młody lekarz zastępczy, który zdiagnozował prawostronne zapalenie płuc i udzielił zaleceń. Jednak po powrocie miejscowego lekarza, okazało się, że to diagnoza zapalenia krtani była trafniejsza. W kolejnych dniach stan Marie pogarszał się, a pomimo prób leczenia, kaszel stawał się coraz bardziej uciążliwy. Dopiero w poniedziałek lekarz potwierdził zapalenie płuc i skierował pacjentkę do szpitala w Lęborku. Marie była bardzo osłabiona i niezdolna do samodzielnego poruszania się, więc trzeba było ją nieść z samochodu. Wszyscy pokładali nadzieję w pomocy szpitalnego personelu, ale niestety stan Marie się pogorszył, a zapalenie przeszło na drugie płuco. Georg codziennie kontaktował się ze szpitalem, starając się dowiedzieć o stan zdrowia żony. Odwiedzał ją także z córką, ale sytuacja było coraz bardziej krytyczna. Marie, przeczuwając swój koniec, wyraziła życzenie, aby po jej śmierci nie została pochowana obok rodziców, lecz na wzgórzu porośniętym bukami naprzeciwko pałacu w Choczewie. Prosiła męża o staranne wychowanie ich najmłodszej córki Ellen oraz przekazała kilka wskazówek dla robotników prowadzących remont w pałacu. Poprosiła również o przyniesienie jej babki piaskowej i ulubionego pasztetu z drobiu oraz o przesłanie pasztetu jej przyjaciółce pani von Seeckt w Berlinie.

Po kolejnym zabiegu upuszczania krwi, gorączka spadła, a puls Marie osłabł. Towarzyszyła jej siostra, która następnego dnia zeznała, że po godzinie 22 zaczęła doznawać majaczenia i momentami traciła przytomność. Po północy pojawił się lekarz i podał jej lekarstwo. O godzinie 5 rano doktor Nagorsen postanowił sprawdzić stan pacjentki. W tym kluczowym momencie Marie von Diezelsky spokojnie spojrzała na lekarza, uśmiechnęła się, a następnie zamknęła oczy na zawsze.

Niewinne przeziębienie zamieniło się w przewlekłą chorobę, która pozbawiła życia wyjątkową kobietę - szlachetną damę, która odeszła zbyt wcześnie.

Dnia 26 maja, w pałacowej sali, wystawiono otwartą trumnę ze zmarłą, aby rodzina i najbliżsi mogli pożegnać się z nią zgodnie z tradycją.

Pogrzeb odbył się 29 marca 1939 roku. Po południu odprawiono uroczystość żałobną w pałacu, którą uczestniczyli nie tylko krewni, lecz także liczni przyjaciele i znajomi z okolicznych majątków, a nawet prawie cała miejscowa społeczność. Wszyscy towarzyszyli zmarłej w jej ostatniej drodze do miejsca, które sama dla siebie wybrała. Pastor Trauttmann z Osiek poświęcił miejsce na wzgórzu w lesie, gdzie miał powstać nowy cmentarz rodziny von Diezelsky. Z tego punktu roztaczał się widok na park i pałac, które stanowiły ważny element życia Marie-Else.