Pałac w Redgoszczy

Zapewne jest jednym z ostatnich na terenie Wielkopolski pałaców, któremu nie znany nam architekt nadał kostium francuski. Zbudowany został w 1886 roku, w 19 lat po pałacu w Zakrzewie, który z kolei był jednym z pierwszych wybudowanych na tych terenach w tym stylu. Analogie z pałacem w Zakrzewie są wyraźne, szczególnie okazała, wysoka bryła środkowego członu budowli, zawierająca wejście i nakryta wysokim dachem w stylu francuskiego architekta XVII wieku François Mansarta. Pozostała część korpusu głównego parterowa, nakryta również dachem mansardowym, ale niższym niż dach nad członem głównym. Na skrajach ryzality, czy może raczej alkierze, nakryte dachami mansardowymi, analogicznymi do tego na członie głównym. Pałac wystawiony został dla Władysława Janta-Połczyńskiego, prezesa Towarzystwa Łowieckiego na Wielkie Księstwo Poznańskie. Wokół pałacu znajdował się wspaniały park, dziś zniszczony, wraz ze zwierzyńcem. Pałac wedle legendy został postawiony na miejscu świątyni Radogasta, słowiańskiego bożka gościnności i łowiectwa.

Redgoszcz, zwana też dawniej Radgoszcz, Rzedgoszcz lub Radgost, występuje w dokumentach co najmniej od XIII wieku. W 1216 roku Świętosław zapisał Redgoszcz swej żonie. W roku 1258 pisał się komes Piotr z Redgoszczy, w 1297 Piotrek i Wincenty synowie Piotra, a w 1398 Wigłosz z Redgoszczy. W XIX wieku Redgoszcz należała do Łąckich, od których w 1858 roku kupił ją Stanisław Janta-Połczyński. W rękach tej rodziny pozostawała aż do drugiej wojny światowej. Ostatni właściciel, Tadeusz Janta-Połczyński (ur. 1889), został rozstrzelany przez Niemców w 1939 roku.

W 1939 roku Redgoszcz należała do Tadeusza Janta-Połczyńskiego. Majątek w 1926 roku liczył 413 hektarów.

Tekst: Piotr Libicki, Dwory i Pałace wiejskie w Wielkopolsce, Poznań 2002.
Zdjęcie: Piotr Libicki, lata 90-te XX w.