Dwór w Choryni

Skromny, ale bardzo typowy dla swego czasu dwór został zbudowany w końcu XVIII wieku dla Piotra Drwęskiego, pisarza ziemskiego poznańskiego. Klasycystyczny, parterowy, na rzucie prostokąta, nakryty dachem naczółkowym, z dwiema XIX-wiecznymi przybudówkami. Wejście na osi zwieńczone małym frontonem z osobnym daszkiem.

Vis-a`-vis nowy dwór (oficyna), prosty i bezpretensjonalny.

Od XIV do XVII wieku własność Łodziów Choryńskich-Brodnickich, którzy stąd wzięli jeden z członów swego nazwiska. Później Ponieckich, Bojanowskich i Śliwnickich, w XVIII wieku kolejno Radomickich i Szołdrskich, a od XIX Taczanowskich. Właścicielem Chorynia był Edmund Taczanowski (1822-1879), generał w powstaniu styczniowym, konspirator więziony przez władze pruskie, żołnierz we Włoszech pod dowództwem Garibaldiego. 

W 1912 roku Władysław Taczanowski sprzedał Choryń reprezentantowi księcia weimarskiego, za co został publicznie potępiony również przez członków swojej rodziny. Skandal wywołał nie tylko fakt sprzedaży majątku w niemieckie ręce, ale i to, iż mimo że licytację wygrał Mieczysław Chłapowski, Taczanowski, przyjmując dodatkową opłatę, oddał go Niemcowi. W 1831 roku gościł tu Adam Mickiewicz.

Od 1932 roku do drugiej wojny Choryń należał do Fundacji Sułkowskich w Rydzynie. W 1926 roku Choryń był własnością Skarbu Państwa. Majątek liczył 669 hektarów.

Tekst: Piotr Libicki, Dwory i Pałace wiejskie w Wielkopolsce, Poznań 2002.
Zdjęcie: Piotr Libicki, lata 90-te XX w.