Niepiękny dwór o dziewiętnastowiecznej metryce, ukształtowany ostatecznie zapewne w okresie międzywojennym. Parterowy, nakryty niskim dachem czterospadowym, ze skrajnymi ryzalitami w obu elewacjach zwieńczonymi trójkątnymi frontonami. Środkowy ryzalit w elewacji frontowej zwieńczony szczytem schodkowym. Dziwaczny charakter mają geometryczne wzory dekorujące fryz budynku. Naroża ryzalitów boniowane. Z boku parterowa przybudówka.
Niegdyś Żukowo-Wawrzątki. W 1783 roku w rękach wdowy po stolniku zawkrzeńskim Walentym Zakrzewskim. W późnych latach dwudziestych XX wieku i aż do końca własność Gorzechowskich, w tym Witolda Gorzechowskiego. Majątek liczył wówczas 378 hektarów. Witold Gorzechowski (ur. 1890), ostatni właściciel Żukowa-Wawrzonek, rotmistrz 7. Pułku Ułanów, żołnierz I Brygady Legionów, uczestnik wojny 1920 roku, żołnierz AK, odznaczony Virtuti Militari i czterokrotnie Krzyżem Walecznych, poległ w powstaniu warszawskim w 1944 roku.
Dom opuszczony, w złym stanie. Resztki parku w stanie nie najgorszym. Obiekt dostępny z zewnątrz.