W 1868 r. jako wierzycielka dóbr wymieniana jest Józefa Wołowska z domu Lasocka. Po niej, w 1871 r. właścicielem był Onufry Lasocki. W 1876 r. jako właściciel majątku wymieniany jest Zdzisław Karczewski. Ożenił się on z Leonją Kozłowską z domu Małowieską. Kolejnym znanym z dokumentów właścicielem w 1882 r. był Emilian Kosobudzki (był on również właścicielem: Jeżewa i Stropkowa). W 1905 roku własność Aleksandra Cieszewskiego, a pod koniec lat dwudziestych Stanisława Brzezińskiego. Majątek liczył wówczas 235 hektarów. W 1908 r. od Cieszewskiego dobra nabył Bronisław Rociszewski. W 1909 r. folwark Wilamowice został wystawiony na sprzedaż "z powodu interesów rodzinnych".
Już w XVIII wieku Jędrzej Kitowicz w Opisie obyczajów za panowania Augusta III pisał, że w województwach wielkopolskich „chłopi, sołtysi i holendrzy [osadnicy olęderscy – wyjaśnienie autora] mają porządniejsze dworki niż drobna szlachta mazowiecka”. Możemy się o tym przekonać, kiedy spoglądamy na ten skromny dwór (sic!) w Wilamowicach wzniesiony zaledwie sto lat temu, bo około 1900 roku. Parterowy, nakryty dwuspadowym dachem, z sionką poprzedzającą wejście. A jednak był on ośrodkiem niewielkiego majątku, którego właściciel dumnie nazywał się ziemianinem.
W 1915 r. w dworze, w wyniku działań wojennych, miał miejsce pożar.
Obecnie dom w bardzo złym stanie. Park zdewastowany. Obiekt zamieszkany, dostępny z zewnątrz.