Co najmniej od lat trzydziestych do lat pięćdziesiątych XIX wieku Książenice były własnością Eustachego Marylskiego. Eustachy Marylski (1806–1888), syn Piotra Marylskiego, kapitana wojsk kościuszkowskich, podróżnik i literat, autor cennego opracowania Pomniki i mogiły Polaków na cmentarzach zagranicznych, wydanego w 1860 roku, przyjmował w Książenicach swego przyjaciela poetę Kazimierza Brudzińskiego. W początkach XX wieku własność Bychowców, w tym w 1909 roku Zdzisława Bychowca. W końcu lat dwudziestych Książenice należały do Marii Rozwadowskiej. Majątek liczył wówczas 416 hektarów. Później własność Oppenheimów.

Dwór wzniesiony około 1930 roku, być może dla Marii Rozwadowskiej, parterowy, nakryty dachem naczółkowym z szerokimi wystawkami na osi obu elewacji zwieńczonymi falistymi szczytami. Od ogrodu filarowokolumnowy portyk wspierający balkon. Od frontu niezbyt szczęśliwie dobudowany w ostatnim czasie mały ganek kolumnowy o nie najlepszych proporcjach. Dwór, posiadający pewne cechy stylu polskiego, jak barokowe szczyty wystawek oraz klasycyzujący kolumnowo-filarowy portyk, bardziej przypomina miejskie i podmiejskie wille wznoszone w tym czasie niż historyczne barokowe czy klasycystyczne dwory. W podobieństwie tym nie jest jednak odosobniony, by wspomnieć ziemiańskie siedziby w Adamowiźnie, Boguszówce, Kurczowej Wsi czy Ujazdowie.

Tekst: Piotr Libicki, Dwory i Pałace wiejskie na Mazowszu, Poznań 2013.
Zdjęcie: Piotr Libicki