Powszechne w Europie końca XIX wieku poszukiwanie stylów architektonicznych wyrażających narodową tożsamość w Polsce zaowocowało ukształtowaniem się z początkiem XX wieku stylu polskiego. Największe znaczenie miały tu konkursy na dwory w Opinogórze na Mazowszu z 1908 roku i Niegowici w Małopolsce z 1913 roku oraz powstały już wcześniej, bo w roku 1901, według projektu Jana Heuricha młodszego, mazowiecki dwór w Dłużewie. Źródłem inspiracji była rezydencjonalna architektura I Rzeczpospolitej, zwłaszcza czasów saskich i epoki stanisławowskiej – barokowe dwory alkierzowe nakryte łamany-mi dachami i klasycystyczne siedziby o charakterystycznych kolumnowych gan-kach. Styl polski rodził się jednak jako architektura powszechna, nie tylko ziemiańskich siedzib, ale również miejskich i podmiejskich willi. Przekonują o tym projekty zgłoszone na konkurs na dom w formie dworu na Wystawę Architektury i Wnętrz w Otoczeniu Ogrodowym w Krakowie w 1912 roku. W ich wypadku prócz oczywistych inspiracji polskim dworem, o czym świadczy sztandarowy motyw kolumnowego ganku, dostrzec można wpływ architektury niewielkiego, wygodnego i nowoczesnego angielskiego domu wiejskiego, tak zwanego cottage, który zyskiwał na popularności z początkiem XX wieku. Doskonałym przykładem połączenia rodzimych tradycji z europejską modą jest dwór w Adamowiźnie, wzniesiony około roku 1930 według projektów Witolda Pokrowskiego dla dr. Mateusza Chełmońskiego, lekarza i społecznika, bratanka słynnego malarza Józefa Chełmońskiego. Jest to budowla parterowa, na planie kwadratu, nakryta dachem łamanym, z kolumnowymi gankami w elewacji frontowej i ogrodowej. Ze wszystkich czterech stron wystawki dachowe.
W podobnym duchu wzniesiono w tym czasie wiele domów w rezydencjonalnych miejscowościach, jak Podkowa Leśna, Milanówek czy Konstancin, oraz dwory w Kurczowej Wsi, Boguszówce i Ujazdowie.
Pierwotnie młynarska osada o nazwie Stare stanowiła część dóbr radziwiłłowskich. W 1899 roku właścicielem niewielkiego terenu w osadzie Stare został dr Adam Chełmoński, specjalista chorób płucnych, wieloletni ordynator warszawskiego szpitala Dzieciątka Jezus, inicjator i współorganizator pierwszego sanatorium przeciwgruźliczego w Otwocku. Zmienił on nazwę miejscowości na Adamowizna. W okresie międzywojennym własność dr. Mateusza Chełmońskiego, syna Adama.