Pierwsza wzmianka pochodzi z 1434 r. W pierwszej połowie XVI w. dziedzicami wsi byli Żdżańscy oraz Skorutowie, a na przełomie XVI i XVII w. Mikołaj Uhrowiecki, a następnie jego syn Marcin. Od 1617 r. wsią władał Jan z Osieka Bądzyński, a następnie jego syn Ludwik. Po Bądzyńskich dobra dziedziczyli Gawareccy i ich spadkobiercy: Ciemniewscy, Kuczyńscy, Przedwojowscy. Przez pewien czas mieli tu swoje udziały również Rzewuscy. W ostatnich latach XVIII w. całość dóbr objęli Ciemiewscy. Od 1800 r. dziedziczką została Katarzyna z Bonieckich Kwaśniewska, a następnie jej spadkobiercy, Smorczewscy.
W okresie międzywojennym właścicielem folwarku był Ludomir Robert Smorczew:ski, zmarły tragiczne w 1934 r. Po nim dziedziczyły jego dzieci Robert i Maria. W Wierzchowinach w tym czasie była założona jeszcze .w XIX w. cegielnia oraz gorzelnia. Do dziś zachowały się budynki stajni i kuźnia, na terenie parku wybudowano szkołę i boisko sportowe.
W 1922 r. do Wierzchowin na stałe przeniósł się Robert Smorczewski i gruntownie przebudował dawną rządcówkę, która stała się rezydencją nowego właściciela. Gruntownej przebudowie poddane zostały także budynki gospodarcze. Dwór usytuowany jest na lekkim wzniesieniu wśród otaczającego go parku krajobrazowego. Jest to budynek murowany, piętrowy, kryty dachem dwuspadowym, aktualnie jest on jedną z ofert inwestycyjnych. Do dworu wiodą dwa ciągi pięknych szpalerów grabowych. Poniżej założenia parkowego, nad wypływającą tu rzeką Siennicą zachowały się dwa budynki gospodarcze podworskie: kuźnia zamieniona na budynek mieszkalny i stajnia pełniąca nadal swą funkcję. W części zachodniej parku, w pobliżu drogi znajduje się nowoczesny budynek szkolny i boiska sportowe. Na terenie parku zachowały się trzy okazy drzew pomnikowych: dąb szypułkowy o obwodzie pnia 3,8 m, kasztanowiec biały o obwodzie pnia 3,2 m i drugi o obwodzie 2,8 m. Po II wojnie światowej w dawnym dworze mieściła się szkoła. Obecnie budynek jest częściowo rozebrany i przekształcony.
