Pałac Bobrowo

Wieś Boboro wspominana jest w źródłach pisanych po raz pierwszy w 1333 r. Wschodziła wtedy w skład dóbr złocieńskich. Od 1846 r. majątek należał do rodziny von Knebel-Doeberitz i pozostał w rękach tego rodu do wybuchu II wojny światowej.

Pierwszym właścicielem dóbr z rodu von Knebel-Doeberitz był Konstanty. W 1872 r. majątek przejął Artur von Knebel-Doeberitz. Kolejnym właścicielem został adoptowany bratanek Artura – Hasso bon Knebel-Doeberitz z Suliszewa.

Po zakończeniu II wojny światowej pałac przeszedł na własność Skarbu Państwa Polskiego i w majątku utworzono PGR. Właścicielem części gospodarczej majątku była w późniejszym czasie Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa.

Pałac w Bobrowie został wybudowany w latach 1851-1853 przez Konstantyna von Knebel-Doeberitz. Został odbudowany po pożarze w 1894. Po 1945 r. obiekt zaadaptowano na ośrodek szkolno-wychowawczy.

Pałac został wybudowany w stylu neogotyckim. Jest murowany na nieregularnym planie z ryzalitami i czworoboczną wieżą, nakryty nad korpusem wysokim dwuspadowym dachem. Elewacje, o częściowo zmienionych wykrojach okien, wieńczy arkadkowy gzyms koronujący. Po przebudowach wnętrza zatraciły pierwotny układ. Zachował się częściowo park krajobrazowy.

• J. Kaczurba, J. Skworz, Karta Biała, 1995, www.zabytek.pl
• Józef Pilch, Stanisław Kowalski, Leksykon zabytków architektury Pomorza Zachdoniego i ziemi lubuskiej, Warszawa 2012.

Opracowała: Nina Herzberg-Zielezińska

Zdjęcia:

• Jerzy Dubiel, www.zamkilubuskie.pl
• Beata Zbonikowska, 2006, www.westernpomerania.com.pl
• Litografia: Alexander Duncker, Wiejskie dwory, pałace i rezydencje szlachty pruskiej, wraz z rodziną królewską, rezydencjami letnimi, ogrodami przypałacowymi, artystycznie wykonane, z kolorowymi ilustracjami i tekstem w okresie 1857-1883 [dostęp: www.digital.zlb.de]