Wieś zwała się niegdyś Piotraszówką i powstała w drugiej połowie XIV wieku. Pierwszymi jej właścicielami byli Piotraszewscy, a potem kolejno należała do: Ligęzów, Ustrzyckich, a od 1724 roku do Lubomirskich. W 1728 roku Teodor Konstanty Lubomirski wystarał się u króla Augusta II Mocnego o przywilej miejski. Jako miasto wieś zyskała nową nazwę Boguchwała, jednak nowa lokacja nie udała się. Boguchwała stała się ponownie miastem w 2008 roku.
Pałac znajdujący się w Boguchwale powstał w latach 1727-1732 dla Teodora Konstantego Lubomirskiego. Została jednak uszkodzona przez pożar, który wybuchł tu ok. 1751 roku. W pierwszej połowie XIX wieku rozebrano część budynku. Wtedy pałac należał do Straszewskich. Kolejne przekształcenie obiektu nastąpiło na początku XX wieku. Pałac wraz z folwarkiem w 1923 roku ówcześni właściciele Zenon i Wanda Suszyccy przekazali na rzecz fundacji Zakład Naukowo-Rolniczy, nad którą kuratelę sprawował Uniwersytet Jagielloński.
Obiekt założony został na planie wydłużonego prostokąta i składa się z dwóch barokowych części. Część północna jest piętrowa, o siedmioosiowej elewacji frontowej podzielonej pilastrami, nakryta jest dachem mansardowym, z dwu- i trzytraktowym układem wnętrza. W niektórych pomieszczeniach zachowały się sklepienia kolebkowe. Z kolei część południowa ma dziewięcioosiową elewację frontową z dwufilarowym gankiem, od tyłu zaś arkadową loggię na całej długości. Do pałacu przylegają kamienne tarasy widokowe.
