„Za ocalenie Łazów dnia 13 maja 1915 roku Najśw. Sercu Jezusowemu pomnik ten poświęca/Stanisław Karnkowski” – przypomina tablica z inskrypcją umieszczona na cokole stojącej w parku figury Chrystusa. Czego nie dokonała I wojna światowa, przyniosły czasy powojenne. W okresie PRL-u rozebrano dwór. Pozostała jedynie skrajna jego część, piętrowa, nakryta niskim dachem dwuspadowym, o neobarokowo-secesyjnych szczytach i klasycyzujących obramieniach okiennych zwieńczonych trójkątnymi naczółkami – całość dość amatorskiej roboty. Pierwotny dwór drewniany, parterowy, wzniósł w drugiej połowie XVIII wieku Onufry Bromirski. Pod koniec XIX stulecia z inicjatywy Gustawa Karnkowskiego został on z obu stron rozbudowany o zachowane do dziś piętrowe skrzydło i otwartą triadą arkadowych okien od frontu przybudówkę. Wtedy też powstały w pobliżu dworu trzy mieszkalne oficyny, oranżeria, cieplarnia i dodatkowa kuchnia. Kolumnowy portyk poprzedzający wejście dworu mógł zostać dodany z inicjatywy Stanisława Karnkowskiego w latach trzydziestych XX wieku, kiedy przeprowadzono gruntowną restaurację rezydencji.