Dziś jest to rozległe założenie, którego fragmentem pozostaje pierwotny eklektyczny pałac, wzniesiony w latach 1898–1902 dla księcia Konstantego Lubomirskiego, najprawdopodobniej według projektu architekta Konstantego Wojciechowskiego (1841–1910), autora niezliczonych mazowieckich kościołów. Stanął na miejscu wcześniejszego dworu Sanguszków. Piętrowy, nakryty bardzo niskim dachem czterospadowym, z ryzalitami skrajnymi z obu stron i środkowym ryzalitem w elewacji frontowej zwieńczonym attyką z herbem Szreniawa Lubomirskich. Wejście poprzedzone czterofilarowym gankiem wspierającym balkon. Korpus ograniczony został do krótkich jednoosiowych „odcinków” pomiędzy ryzalitami z balkonami na wysokości piętra. Tym, co niewątpliwie decyduje o charakterze budowli, jest wyraziste boniowanie kondygnacji parteru, łącznie z filarami portyku. Nadaje ono pałacowi wyraz surowości. Kiedy w 1907 roku siostry niepokalanki objęły pałac, gruntownie go rozbudowały, m.in. o piętrowe skrzydło otwarte od ogrodu dwupoziomową kolumnową loggią. W 2002 roku skrzydło pałacu przedłużono o nowoczesną kaplicę projektu uznanego architekta Konrada Kuczy-Kuczyńskiego. Godne podziwu jest doskonałe zharmonizowanie jej architektury z zastaną historyczną strukturą. W kaplicy znajduje się rzeźba z białego marmuru kararyjskiego przedstawiająca Najświętszą Pannę Jazłowiecką. Rzeźba przeniesiona została w 1946 roku z Jazłowca na Podolu, a wykonał ją w Rzymie w 1882 roku Tomasz Oskar Sosnowski na zlecenie bł. Marceliny Darowskiej, założycielki Zgromadzenia Sióstr Niepokalanek. W pewnej odległości od pałacu dwór rządcy, wzniesiony lub przebudowany po 1906 roku w związku z oddzieleniem własności majątku od pałacu. Parterowy, nakryty dachem naczółkowym, z wystawką na osi. Wejście poprzedzone sionką, na której taras.
W drugiej połowie XVII wieku Szymanów był własnością Grudzińskich, m.in. Mikołaja Wiktoryna Grudzińskiego, krajczego królowej, starosty golubskiego, grzybowskiego i gniewskiego. Po jego śmierci przez małżeństwo córki Marianny Szymanów z początkiem XVIII wieku przeszedł do Duninów, a przez małżeństwo Barbary z Duninów w 1739 roku do Sanguszków. W 1798 roku własność szambelana Ignacego Zaremby-Ciesielskiego i jego żony Wiktorii ze Zbijewskich, następnie około 1880 roku Kronenbergów, w tym Leopolda Kronenberga, który sprzedał dobra w 1897 roku ks. Konstantemu Lubomirskiemu. Od 1906 roku do dziś pałac pozostaje własnością sióstr niepokalanek. Oddzielony od pałacu majątek Szymanów od 1906 roku należał do Zygmunta Brudzińskiego. Zgromadzenie Sióstr Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny powstało
w latach pięćdziesiątych XIX wieku w Rzymie założone przez bł. Marcelinę Darowską. Jego główną siedzibą od 1863 roku był Jazłowiec na Podolu, a od 1945 roku jest nią Szymanów. W Jazłowcu i w Szymanowie niepokalanki prowadziły słynne szkoły dla dziewcząt. Wiele uczennic szkoły w Szymanowie zginęło w czasie II wojny światowej, w tym Maria Zamoyska (1925–1945), żołnierz AK, poległa pod Studzianką, Grażyna Śniadecka (1923–1943), żołnierz AK, poległa w Wielkiej Wsi, Elżbieta Sobańska (1925–1944), żołnierz AK, sanitariuszka, poległa w powstaniu warszawskim, Róża Sapieżanka (1921–1944), żołnierz AK, sanitariuszka, poległa w powstaniu warszawskim, Dorota Łempicka (1926–1944), żołnierz AK, sanitariuszka, poległa w powstaniu warszawskim, Zofia Krassowska (1917–1944), żołnierz AK, sanitariuszka, poległa w powstaniu warszawskim, Teresa Krassowska (1915–1944), siostra Zofii, żołnierz AK, sanitariuszka, poległa w powstaniu warszawskim, Maria Karska (1920–1944), żołnierz AK, poległa w powstaniu warszawskim, Jadwiga Holnicka-Szulc (1922–1944), ranna w bitwie z żandarmerią niemiecką 20 lipca 1944 roku pod Gręzówką, dobita została przez Niemców.
Pałac i park w bardzo dobrym stanie. Pałac – własność Zgromadzenia Sióstr Niepokalanek – dostępny z zewnątrz oraz częściowo wewnątrz: kaplica. Dwór bardzo zaniedbany, opuszczony. Mały park w niezłym stanie. Obiekt dostępny z zewnątrz.
Sklep
Ogłoszenia
