W XVIII wieku Seroki były zapewne własnością dominikanów warszawskich, która po trzecim zaborze przejęta została przez władze zaborcze jako własność rządowa. W pierwszej połowie XIX wieku dobra rządowe Seroki zakupił Jan Gaysmer, właściciel fabryki kobierców w Warszawie. Potem, od 1837 roku, były w rękach bankiera warszawskiego Ludwika Halperta, od 1862 roku Sylwiana Jakubowskiego, potem Aleksandra Lentzkiego, Pauliny z Lentzkich Stolzmanowej, Adama Laszczyńskiego, a na początku XX wieku Michaliny Franciszki Sokołowskiej i Władysława Smólskiego. W okresie międzywojennym i aż do końca własność Sroczyńskich, w tym w końcu lat dwudziestych Izasława Sroczyńskiego. Majątek liczył wówczas 674 hektary. Stanisław Sroczyński (ur. 1911), syn Izasława Sroczyńskiego z Serok, żołnierz AK, zginął w powstaniu warszawskim 1 sierpnia 1944 roku podczas ataku na siedzibę gestapo na Szucha. Zbigniew Sroczyński z Serok (ur. 1920), żołnierz AK, zginął w powstaniu warszawskim 2 września 1944 roku.

Z początkiem XX wieku w poszukiwaniu stylu narodowego sięgnięto przede wszystkim do osiemnastowiecznej architektury barokowej oraz do klasycyzmu przełomu XVIII i XIX wieku. I tak konkursami na dwór Krasińskich w Opinogórze z 1908 roku, dwór Włodków w Niegowici z 1913 roku, na dworek polski na wystawę w Rzymie z 1910 roku oraz na dom w formie dworu na Wystawę Architektury i Wnętrz w Otoczeniu Ogrodowym w Krakowie z 1912 roku narodził się styl polski. Ogromne znaczenie miał wzniesiony już w 1901 roku przez Jana Heuricha młodszego dwór w Dłużewie, utrzymany w szlachetnych formach klasycyzmu stanisławowskiego. Poszukiwania stylu, który ucieleśniałby polskiego ducha, szły także w innych kierunkach. Stanisław Witkiewicz proponował styl zakopiański, a dwory w Janowie i Głuchowie dowodzą, że również architektura nawiązująca do polskiego renesansu z charakterystycznym motywem attyki próbowała stać się polskim „kostiumem narodowym”. Mimo że styl polski w okresie międzywojennym miał już określone klasycystyczno-barokowe oblicze, poszukiwań nie zarzucono, o czym przekonuje wzniesiony przez lwowskiego architekta Tadeusza Sroczyńskiego w 1922 roku dla brata Izasława dwór w Serokach, piętrowy, nakryty dachem czterospadowym, z półkolistym aneksem na osi zwieńczonym loggią i tarasem przed dachową wystawką. Inspiracją stał się surowy i monumentalny, pełen wstrzemięźliwości i swoistej elegancji „styl Wazów”, jaki znamy z pałaców warszawskich z pierwszej połowy XVII wieku: Królewskiego, Kazimierzowskiego i Ujazdowskiego oraz biskupiego pałacu w Kielcach. Charakterystyczne cechy tej architektury to gładkie ściany, oszczędna dekoracja ograniczona do przerwanych nadokiennych naczółków, wysokie
dachy. W podobnym duchu Tadeusz Tołwiński wzniósł w latach 1922–1923 gmach słynnego Gimnazjum Stefana Batorego w Warszawie. Wazowska inspiracja to niejedyna wyjątkowa cecha dworu w Serokach. Nakryta dachem namiotowym wieża w bocznej elewacji oraz narożnikowa okrągła wieżyczka sprawiają wrażenie, jakby pozostały z wcześniejszej budowli – poddanego przebudowie skrzydła dawnego zamku.

Tekst: Piotr Libicki, Dwory i Pałace wiejskie na Mazowszu, Poznań 2013.
Zdjęcia: Piotr Libicki, Włodzmierz Jacek Adamski, 2014 r., www.zamkirotmanka.com (udostępniono za zgodą autora).