Dwór w Żukowie

Nie do końca wiernie odbudowany w ostatnich latach dwór, wzniesiony na przełomie XIX i XX wieku dla Chylewskich i rozbudowany w 1916 roku. Parterowy, z piętrową częścią środkową poprzedzoną od frontu filarowo-kolumnowym portykiem wspierającym balkon. Dachy dwuspadowe. Pozbawione podziałów okna, bliższe współczesnym nam domkom jednorodzinnym, odbierają dworowi jego artystyczno-historyczną wartość. Wokół dworu pozostałości parku z około 1900 roku, autorstwa słynnego projektanta ogrodów Waleriana Kronenberga (1859–1934).

W 1580 roku Żuków był w posiadaniu Abrahama Mieszkowskiego, pod koniec XVII wieku Lasockich, a pod koniec XVIII i na początku XIX stulecia Skarżyńskich, w tym w 1783 roku Aleksandra Skarżyńskiego, podczaszego gostynińskiego, a potem jego syna Jerzego Skarżyńskiego (1759–1818), podkomorzego sochaczewskiego, targowiczanina, w czasach Księstwa Warszawskiego i Królestwa Kongresowego prezesa Sądu Apelacyjnego, honorowego senatora kasztelana Królestwa Polskiego. Na przełomie XIX i XX wieku Żuków należał do Chylewskich, później Bolechowskich, a od 1918 roku do Węgrzyckich, których własnością jako resztówka pozostawał również po wojnie.

Dom w dobrym stanie. Park w stanie przyzwoitym. Obiekt zamieszkany, niedostępny, niewidoczny z większej odległości.

Tekst: Piotr Libicki, Dwory i Pałace wiejskie na Mazowszu, Poznań 2013.
Zdjęcie: Piotr Libicki