Szlachetny w swej surowej „koszarowej” bryle dwór wzniesiony został na początku XIX wieku dla Łączyńskich. Jest budowlą dwukondygnacyjną, nakrytą dość płaskim dachem czterospadowym, z pozornym ryzalitem w części środkowej, boniowanym, artykułowanym lizenami i zwieńczonym ścianką attykową. Czterokolumnowy portyk toskański wspierający balkon i poprzedzony schodami dodany został na początku XX wieku lub w okresie międzywojennym, kiedy dwór poddano gruntownej restauracji. W elewacji ogrodowej wydatne ryzality boczne, dwukondygnacyjne, zwieńczone trójkątnymi naczółkami, ujmujące poprzedzony schodami taras. Jest to kompozycyjny schemat wywodzący się z architektury renesansowych Włoch – willi Poggio-Reale Sebastiana Serlia (1475––1554), który wywarł zasadniczy wpływ na ewolucję nowożytnego pałacu w całej Europie. W różnych odmianach i wariacjach schemat ten możemy spotkać również na Mazowszu, w Rykałach, Nowej Wsi, Słubicach, Walewicach, Rudnie, a nawet Ruszkowicach. Do niego odwoływał się dwór w Mińsku Mazowieckim po siedemnastowiecznej przebudowie i królewski Wilanów. Serliowski wzór przywołał w architektonicznym schemacie dworu „pańskiego” Jakub Kazimierz Haur w wydanej w Krakowie w 1679 roku Ziemiańskiej generalnej Oekonomice.