W miejscu wcześniejszego dworu, wzniesionego w 1734 roku dla Wiktoryna Kuczyńskiego, architekt Franciszek Jaszczołd (1808–1873), autor późniejszego neogotyckiego pałacu w Patrykozach, wzniósł dla Joanny z Wulfersów i Aleksandra Kuczyńskich około 1834 roku nową rezydencję o cechach klasycystycznych, piętrową, nakrytą niskim dachem czterospadowym. Jej charakterystycznym pierwotnie elementem, prócz dużych kwadratowych otworów okiennych parteru i prostokątnych piętra oraz wyrazistego wspornikowego gzymsu podokapowego, był środkowy ry-zalit rozczłonkowany dwiema parami pilastrów w wielkim porządku i zwieńczony wielkim trójkątnym frontonem z trójkątnym okienkiem w tympanonie. Jego środ-kowa część otwierała się wysoką na dwie kondygnacje wejściową wnęką. Specyficzna, nieco eklektyzująca, choć o przeważających cechach klasycystycznych architektura korczewskiego pałacu nie przypadła do gustu Wandzie z Krafftów i Krystynowi Ostrowskim, którzy w latach dwudziestych międzywojnia zlecili profesorowi architektury Stanisławowi Nowakowskiemu (1867–1928) przeprojektowanie rezydencji. Był to czas, kiedy wzorcem obowiązującym dla ziemiańskiej siedziby był dwór w stylu polskim, kształtowany od początku XX wieku, poczynając od bezpośrednich odwołań do architektury doby stanisławowskiej, przez zrealizowany dwór w Dłużewie, po liczne wystawy i konkursy, by wspomnieć konkurs na dwór Krasińskich w Opinogórze i dwór Włodków w Niegowici z 1913 roku. Z pewnością nagrodzone i wyróżnione projekty opublikowane w czasopiśmie „Architekt” były dobrze znane profesorowi Politechniki Warszawskiej. Nie powinno więc zaskakiwać podobieństwo pomiędzy zwycięskim projektem niegowickiego dworu autorstwa Tadeusza Zielińskiego a ostateczną formą pałacu w Korczewie. Oba przypadki wyrażały tę samą treść, którą dobrze odda-wał redakcyjny komentarz do opublikowanych w „Architekcie” rysunków: „Po spustoszeniach XIX wieku, zwłaszcza drugiej jego połowy, gdy tyle dworów padło ofiarą mody pseudogotyckiej lub tak zwanego stylu nadwiślańskiego, zachowany do naszych czasów typ dworu polskiego o zewnętrznej szacie XVIII wieku znów wraca do swoich praw i zyskuje aprobatę ogółu i architektów”. Zgodnie z tymi założeniami wymieniono wielkie okna na mniejsze, odpowiadające estetyce końca XVIII wieku, uskromniono wyrazisty podokapowy gzyms, zlikwidowano dziwaczny trójkątny otwór w tympanonie, zastępując go medalionem z herbem Ostrowskich Rawicz i przede wszystkim przestylizowano artykułujące środkowy ryzalit pilastry na jońskie, wstawiając dodatkowo do wnęki dwie jońskie kolumny i tworząc tym samym charakterystyczny wgłębny portyk kolumnowy, podobny jak w projekcie Zielińskiego. Uszlachetniana wprawną ręką architekta od 1928 roku aż do wybuchu wojny rezydencja, która mogła się teraz równać z najlepszy-mi siedzibami z ostatnich lat I Rzeczpospolitej, stawała się symbolem świetnie prowadzonego majątku i świadectwem prężności rodziny, której przyświecała dumna dewiza: „Z Bogiem nad Bugiem”.Korczewskie założenie to nie tylko pałac. To również dwie parterowe ofi cyny z drugiej ćwierci XIX wieku połączone po połowie stulecia galeriami, nieco przekształconymi w dwudziestoleciu międzywojennym, a dziś pozostającymi w ruinie. To także wzniesiona około 1840 roku zapewne przez Franciszka Jaszczołda kaplica-oranżeria i studnia w formie neogotyckiej kapliczki oraz pawilon ogrodowy zwany Syberią. Budowle te, umieszczone w rozległym krajobrazowym parku, objawiają romantyczną naturę dziewiętnastowiecznych fundatorów.
Sklep
Ogłoszenia
