W pierwszej połowie XV wieku własność Jana Jałmużny ze Strzegocina herbu Pomian, podkomorzego wyszogrodzkiego, potem w XV i XVI wieku jego potomków piszących się z Grabowa i Ław, w tym m.in. Stanisława Ławskiego (zm. 1575), wojewody mazowieckiego i ostatniego wiceregensa Mazowsza. W pierwszej połowie XVII wieku w rękach krajczego koronnego Wojciecha Wessla (zm. 1656),
później Franciszka Jana Bielińskiego (zm. 1685), wojewody malborskiego i starosty mławskiego, niezwykle dzielnego żołnierza, zasłużonego polityka, stronnika króla Jana Kazimierza, partii francuskiej i Jana III Sobieskiego. Po Franciszku Janie Bielińskim Strzegocin objął jego syn Kazimierz Ludwik Bieliński (zm. 1713), po ojcu starosta malborski i mławski, poseł na wiele sejmów, a także dyplomata prowadzący misje polityczne w Berlinie na rzecz króla Jana III Sobieskiego, któremu wiernie służył. Po śmierci Jana III Sobieskiego manewrował między Augustem II Mocnym a królem Stanisławem Leszczyńskim. Po jego śmierci Strzegocin stał się własnością Jana Wessla, starosty ostrowskiego, a od 1749 do 1872 roku Wołłowiczów, m.in. Stanisława Wołłowicza. Po jego śmierci w 1872 roku własność Zielińskich, w tym w 1898 roku Gustawa Zielińskiego, później Sędzimirów, a od 1920 roku i aż do końca Eryka Kurnatowskiego. W końcu lat dwudziestych właścicielem Strzegocina był Eryk Kurnatowski (1882–1975), hodowca koni, działacz społeczny, prezes Związku Ziemian powiatu radzymińskiego, delegat na kongres rolników i ekonomistów w Paryżu w 1923 roku i w Rio de Janeiro w 1927 roku, senator RP. Majątek w latach dwudziestych XX
wieku liczył 490 hektarów.

Dwór wzniesiony pomiędzy 1820 a 1835 rokiem, parterowy, nakryty dachem naczółkowym, z czterokolumnowym portykiem poprzedzającym wejście dodanym w ostatnim czasie w miejsce przeszklonej werandy. Z boku parterowa dobudówka z około 1900 roku pełniąca pierwotnie funkcję ogrodu zimowego.

Tekst: Piotr Libicki, Dwory i Pałace wiejskie na Mazowszu, Poznań 2013.
Zdjęcie: Piotr Libicki