Dwór w Drobinie

Miejscowość wzmiankowana w 1333 roku i do XVI wieku zwana Drobnino. Własność Kryskich od XV do XVII wieku. Po śmierci Stanisława Kryskiego, kasztelana raciąskiego, miejscowość wykupiła od macochy Jadwigi z Mostowskich Kryskiej Zofii a z Kryskich Kępska, żona Mikołaja Kępskiego. W posiadaniu Kępskich do około 1715 roku. Potem własność Adama Jeżewskiego, podkomorzego płockiego, a przed 1724 Franciszka Skarbka, wojewody łęczyckiego, a następnie jego syna Jana, kasztelana inowrocławskiego z braćmi, a potem wdowy po nim Konstancji von Bruchenthal, secundo voto Michałowej Aleksandrowej Czetwertyńskiej, starościny tuszyńskiej i żytomierskiej. Od 1787 roku w rękach Stanisława Dąmbskiego, wojewody brzesko-kujawskiego, następnie Karnkowskich i od 1846 roku Kunklów. Od 1912 roku aż do końca właścicielem Drobina był Jan Karczewski. W końcu lat dwudziestych XX wieku jego majątek liczył 582 hektary. W tym czasie w Drobinie była również druga własność ziemska licząca 301 hektarów i należąca do Roszkowskich.

Smutny obrazek dziedzictwa czterdziestu lat komunizmu: dwór zamieniony w wielorodzinny blok. W efekcie poza bryłą przebitą nowymi wejściami, z werandami, wiatrołapami, schodkami, nic już nie pozostało z charakteru pierwotnej architektury. Wzniesiony w pierwszej połowie XIX wieku dla Karnkowskich lub Piwnickich, parterowy, nakryty dachem naczółkowym z facjatką na osi.

Tekst: Piotr Libicki, Dwory i Pałace wiejskie na Mazowszu, Poznań 2013.
Zdjęcie współczesne: Piotr Libicki