Dwór wzniesiony zapewne po 1918 roku dla rodziny Turskich, parterowy, nakryty dachem dwuspadowym, z ryzalitami skrajnymi w obu elewacjach, z których frontowe opięte parami półkolumn. Od frontu, na osi silnie wysunięty ryzalit, oryginalnie poprzedzony portykiem kolumnowo-filarowym, przechodzącym w filarowo-kolumnową loggię piętra. W tylnej elewacji filarowy ganek wspierający balkon obszernej wystawki dachowej. Dwór ma zaskakująco jak na architekturę międzywojenną charakter eklektyczny. Łączy cechy szwajcarskich chalets, jak wysunięte przed lico ścian okapowe dachy, z motywami renesansowo-klasycystycznymi – kolumnady oraz loggie – i dość tradycyjną formą, złożoną z korpusu, skrajnych ryzalitów i części środkowej, wywodzącej się jeszcze z barokowych dworów czy też barokowych pałaców. Równie dobrze mógłby powstać kilkadziesiąt lat wcześniej, kiedy łączenie różnych elementów stylowych nie było niczym zaskakującym.